Prostethics

Photo Credits: Alex Asc

Ano ang tinatago ng isang Meicy Acio bukod sa punong-puno siya ng nunal sa mukha?

Umupo ako sa isang silya, sinandal ang likuran ko bago inangat ang aking ulo upang iharap ang kinatatakutan kong makita. Sabi nga ng Lola Antang kong pumanaw na, 'Face your fear'. 

Nakikita ko ngayon ang sarili kong repleksiyon sa salamin.

Ayoko nang umiyak. Ayoko nang matakot sa sarili kong mukha kahit maraming mga itim na tuldok ang sakop, tanda ng panunukso sa akin ng mga tao. Lalo na si Irish, ang numero unong manlalait at pinapansin lagi ang hitsura ko.

Sabi pa raw niya, bakit hindi ko raw subukang mag-audition sa mga horror movie? Tiyak daw maraming tatanggap sa akin bilang nakakatakot na nilalang. Maraming mag-aagawan na producer para ako ay kunin at gaganap na aswang. Tatak daw ang mukha ko sa mga tao kapag daw napanood nila ako.

Eh, paanong tatatak? Ibig ba niyang sabihin, katatakutan?

Palibhasa, sexy lang siya at pinagpala ang kaniyang mukha.

Sawa na ako sa pang-aabuso at ginagawa nila sa akin sa tuwing papasok ako ng school. Inaapi at kinukutya na walang halong awa akong nakikita sa kanila.

Umiling-iling ako sa mga naiisip ko na iyon. Namumuo na naman ang tubig sa aking pares na mata. Hindi ito puwede, kailangan kong lumaban! Hindi na ako magpapagapi sa mga tawanan nila.

Bago pa man tumulo ang luha ko ay pinalis ko na iyon. Magpapaganda ako ngayon at bukas na bukas, makikilala nila ako bilang...Irish Potterson at hindi na si Meicy Acio na isang talunan.

Narinig ko ang pagkatok sa aking kuwarto at bumukas ang pinto. Pumasok dito si mama para alalahanan ako.

"Anak, matulog ka na bago ka pa mahuli sa school mo bukas."

"Opo, mama. Tatapusin ko pa po ito."

Lumabas na si mama sa aking kuwarto at bumaling ako sa salamin na tinugunan ang pagkangisi ng labi sa sariling repleksiyon.

---

Ang buong akala ng lahat pagkapasok ko sa aming klase ay ako si Irish. 

Bumungad sa akin ang dalawa niyang alipores na si Jelay at si Criselda.

Kung ano-ano agad ang mga sinabi nila sa akin kung anong new twist daw ang gagawin nilang trip pagkapasok ni Meicy, hindi nila alam na ako iyon.

Ngisi lang ang sinagot ko sa kanila at saka sinang-ayunan. Sinasakyan ko lang sila upang hindi halata ang pagpapanggap ko.

"Paano kaya kung pagpasok ni Nunal, may timba sa itaas ng pintuan ng room na may lamang ihi?" suggestion ni Jelay tapos tumawa pa ang bruha.

"Bulok na iyan, girl, how about may lamang ihi with matching dumi na lang ng kaya ng tao?" dagdag ni Criselda. Mas lalong tumawa ang dalawang bruha samantalang ako ay napapangiwi sa mga naiisip nila.

Nilagpasan ko ang dalawa saka inirapan bago pumunta sa upuan ko.

"Huy, Irish, bakit ka nakaupo riyan? 'Di ba, upuan 'yan ni Nunal?"

Natauhan ako sa napagtanto. Oo nga pala, ako na pala ngayon si Irish Potterson. 

Umakto na lamang akong hindi ko alam at saka nagtungo sa upuan mismo ni Irish. Sa gitna nina Jelay at Criselda.

"Ano na girl? Ise-set-up na ba natin iyong smell bad idea ko?" si Criselda na nakangisi.

"Whatever you want," ani ko na ginaya sa tono ko ang boses ni Irish na may pagkamaarte. Hindi pa ako gaanong sanay sa mga mannerism nang Irish niyon kaya medyo naninibago sa akin ang dalawang bruha. But I do my best to pretend.

Pagkatapos i-set-up ng dalawa ang mga bitag para sana sa akin ay nagtungo na sila sa kanya-kanyang upuan. Tila excited ang dalawa sa gagawin nila pati iyong ibang mga kaklase ko, excited na rin matunghayan ang kahihiyan ko. Gagawin nila iyon bago dumating ng thirty-minutes ang aming guro.

Ako naman, excited na rin sa kapalpakan ng dalawa at pagkadismaya ng mga mukha ng kaklase ko kasi expected ko nang walang Meicy na darating. 

Subalit laking gulat ko nang naghagikgikan ang mga kaklase ko. Kasunod ang malakas na tawanan na narinig ko sa buong paligid. Hi-hindi 'to maaari... Nanlalaki ang mata kong nabuhusan ng timba na may lamang ihi at dumi ang isang taong punong-puno ng nunal ang mukha. Kitang-kita ko ang tanda sa pagmumukha niyon kahit naliligo na sa dilaw na likido ang babaeng iyon. Papaanong?

Tunganga lang ako at unti-unting napapaawang ang bibig. Hindi ako makapaniwala. Imposible...

"Shucks, amoy panghi na rito. Nasaan na nga ba ang janitress at nang malinis ang isang iyan?"

Rinig kong insulto ni Jelay pero hindi iyon ang tuon ko kundi sa babaeng nagpapanggap na pagkatao ko no'ng huli. Nanginginig na lumapit ako nang dahan-dahan kay Meicy. Tama nga sila, amoy panghi na siya.

Ilang dipa pa lamang ako ay umatras nang maramdamang papalapit na ako sa kanya at saka tumakbo palabas. Sinubukan ko siyang habulin ngunit parating na ang guro namin kaya bumalik ako sa upuan ni Irish.

---

Umuwi akong nakaukit pa rin sa pagmumukha ko ang pagtataka. Tiningnan sa salamin ang mukha ni Irish este mukha ko pala.

"Ang ganda ko," ani ko nang nakangiti pero kalaunan ay bumalik muli ako sa pagkaseryoso at pagkunot ng noo nang maalala ko iyong kanina.

"Meicy anak! kakain na."

Lumingon ako nang tawagin ako ni mama. Nakapasok na pala siya sa kuwarto ko. Halata ang mukha niya sa pagkabigla nang makita ang transformation na naganap sa akin.

"Si-sino ka?" tanong niya.

"Mama, ako ito, si Meicy. Ang ganda ko, 'di ba?"

Hindi nakaimik si mama bagkus ay natakot pa yata sa akin.

"Mama, ako ito... si Meicy. Iyong maraming nunal sa mukha, ang birthday ay January 22, 2001." Pagbigay ko ng patunay kay Mama pero para yatang hindi siya nakumbinsi. Hindi sapat ang patunay na iyon para mahila ko si mama na ako nga si Maicy kaya sinabi ko sa kanya kung ano ang hilig ko. "Mama, ako nga ito... si Maicy. Iyong mahilig mag-make-up ng kung anu-ano sa mukha noong bata pa?"

Siguro sa pangungulit ko, sa wakas ay napaniwala ko rin ang mama ko.

Nilapitan niya ako saka niyakap. Ngunit hindi talaga siyang makapaniwala na nagbago ang mukha ko. Sinabi ko na lamang kay mama, napanood ko kasi sa Youtube kung paano sa pamamagitan ng prostethics kaya ako gumanda ng ganito, napag-aralan ko naman, natutunan, kaya gayang-gaya ko ang pagmumukha ni Irish at natakpan ang mga nunal sa mukha ko.

Sa kalagitnaan ng mainit na pagyayakapan namin ni mama ay nakita ko sa nakabukas kong kuwarto na may dumaang babae. S-Si Irish ba iyon?

Natatakot man at the same time kinikilabutan, ipinagsawalang-bahala ko na lamang.

---

Kinabukasan, bumungad sa akin ang mga kaklase kong takot na takot sa akin. Nilalayuan. Ano bang mali sa akin, maganda na nga ako, 'di ba? Kamukha ko na si Irish? Wala na akong ka-nunal-nunal sa mukha. Pero bakit ganito sila makailag sa akin?

Kataka-taka man ang ikinikilos nila, waring kinutuban na ako.

"Hey classmates? What's wrong?"

May isa ako classmate ang nakapagsagot sa akin ng matino kahit halatang takot na takot sa mga katagang binibitawan.

"P-Patay ka na. Patay ka na!"

Hi-hindi ito maaari? Na-natagpuan na ba ng mga otoridad?

Kalunan ay dumating din ang dalawang alipores ni Irish.

"Who are you?! Hindi ikaw si Irish girl!" singhal ni Criselda.

"Kagagaling lang namin sa morgue kanina, paanong..."

Natigil sa pagsasalita si Jelay nang mayamaya ay biglang may dumating na ikinalingon naming lahat. Pagod na pagod siya kasi akala niya ay late na siya na nakahawak ang dalawang kamay sa kanyang tuhod sa hingal. 

Mas lalong natakot at napasigaw ang mga kaklase ko nang mag-angat ng ulo ang babaeng iyon. Gulat na gulat din ako na para bang gustong tumigil ng puso ko sa sobrang pagkabigla. Si Irish iyan. Pa-paanong dalawa na kami? Pi-pinatay ko na siya! Hindi puwedeng dalawa kaming Irish na magkaharap dahil ang tunay na Irish ay bangkay na!

Nasa akin na ang mukha niyang binalatan ko at pinalit sa pinaglihi sa buto ng pakwan ang aking pagmumukha. 

Ibinaon ko na siya sa lupa tatlong araw mula ngayon na batid ko namang hindi matutukoy ng pulisya. Paanong?

Ah, may nakakaalam ng lahat! May nakakaalam kung sino.

Agad kong iniwanan ang mga classmates kong nakanganga pati ang isang Irish na kamukha ko. Wala akong pakialam basta mapuntahan ko mismo ang lugar kung saan ko ibinaon ang katawan ni Irish Potterson.

---

Nagtungo ako sa likod ng palengke kung saan ko inilibing iyong bruhang ginamit ko nang mukha. Mga gabi ko isinagawa ang krimeng iyon. Malabong may nakakaalam. Noong tapos na ang klase namin at kasalukyan kaming umuuwi na para maglakad, palihim kong sinundan si Irish.

Nang saktong wala ng tao ang nakakahalubilo niya ay agad ko siyang sinugod. Hindi siya makasigaw, hindi pa siya nakaporma, nabigla na lang yata siya nang nasaksak ko na siya gamit ang patalim sa kanyang likuran. Maka-ilang ulit ko siyang inundayan. Walang tigil. Hanggang sa malagutan na siya nang hininga.

Dinala ko siya sa aming bahay. Tulog no'n si Mama, nang sa gayon ay tahimik kong masagawa ang aking plano. Isang operasyon. Para raw maging epektibo ang paglalagay ng prostethics sa iyong mukha, ang mismong mukha mismo ng gagayahin mo ang kunin ko.

Ayon sa pagkakaintindi ko sa sinasabi sa YouTube. Kaya iyon ang ginawa ko. Gamit ang manipis na kutsilyo, hiniwa ko muna ang chin ni Irish, manipis lang daw, pero sa pagka-excited ko ay malaking laman ang nasama sa pagkakahiwa ko niyon. Pulang-pula ang laman ng sa likuran ang balat nito. Pawis na pawis pa ako habang ginagawa iyon, sa tingin ko, pasmado rin ako kaya medyo uka-uka yata ang pagtatanggal ng balat sa mukha. Gayon pa man, naging matagumpay ako.

Hindi na nga makilala ang bangkay na si Irish lapat na lapat na ang pagkapula at pagdaloy ng pulang likido rito. 

---

Habang inaalala ang ginawa kong iyon at hinuhukay ko ang saktong pinaglibingan ko kay Irish ay narinig ko sa likuran ko ang pamilyar na pagtawag.

"Anak!"

Nilingon ko ang tumawag at nagulat akong si Irish ang nasa harapan ko.

"Tigilan mo na ang panloloko mo... anak."

"M-Mama? I-ikaw?"

Walang salita ang lumalabas sa aking bibig. Nilamon na siguro ako ng revelations na si Mama pala ang nakakaalam ng sikreto ko.

"Sorry, anak at naisuplong kita. Ako rin iyong kahapon na gumaya sa iyo bilang si Maicy. Natutunan ko ang panggagaya rin ng mukha, ang paggawa ng maskarang may halong dasal sa ina kong mangkukulam na si Lola Antang mo, sa pamamagitan din ng iyong kagamitan sa iyong kuwarto. Sorry anak, sorry..."

Halos kainin na ako ng aking natuklasan. Ngayon ko lang din napagtanto na may lahi pala kaming mga mangkukulam. Hindi ko akalaing ganito ang kahihinatnan. Tinraydor ako ng sarili kong ina.

"Matagal ko nang alam, anak, pinatay mo si Irish. Gising ako no'ng gabing iyon. Sa pamamagitan ng nalalaman kong dasal ay natukoy ko kung saan mo inilibing ang kaklase mo. Araw-araw kitang nasusubaybayan, ang kilos at galaw mo, anak. Sa pamamagitan ng dasal ay nababantayan kita. Pero hindi ko aakalaing ganito ang kahihinatnan." Bumuhos na ang luha ni Mama. Ako naman, hindi ko na rin maikubli ang nakakulong kong emosyon sa dibdib.

Napaluhod ako bago ko iangat ang nanginginig kong kamay saka ito'y tiningnan. Tuluyan na ring bumagsak ang luha ko. A-ano bang nagawa ko? Nakapatay ako kasi hindi ako nakuntento sa mukhang ibinigay sa akin? Ba-bakit?

Papalapit si Mama sa akin upang yakapin ako. Ngunit hindi pa man ako nakalalapit para aluin ako ni Mama, nakarinig na ako ng pag-alingawngaw na bumasag sa emosyong nananaig at pumapagitna sa amin mag-ina.

Nadatnan ko na lamang ang pagbagsak ni Mama, nakabulagta at wala ng buhay ang kaniyang mga matang tumitig sa akin, pagkatapos ang pagtulo ng natitirang luha ni mama.

Biglang nahaluan ng galit ang puso ko. At nag-angat ng ulo na sa pakiwari ko ay mga pulis ang pumatay sa aking ina. Ngunit, gitla ako na ang bumalaga sa aking harapan ay ang pulang-pula at lapat na lapat na walang mukha, pamilyar na tindig ni Irish.

Pero, hindi na ako takot. Walang takot na tumayo ako saka kinaharap iyon. Kailangan harapin ko ang kinatatakutan ko sabi ni Lola Antang at papanindigan ko ito.

Galit na galit na akmang susugurin ko na sana ang multong iyon nang bigla itong naglaho bagkus...nakarinig na naman ako ng sunod-sunod na pag-alingawngaw, pagputok ng baril. 

Masaya na ako kasi nalabanan ko ang takot ko. Masaya na ako, dahil kahit ilang araw lang ay gumanda ako gamit ang mukha ni Irish, sa pamamagitan ng prostethics. Makakasama na kita, mama.

Wakas...

Ang Itinakda

Photo Credits: Alex Asc

Handa mo bang gawin ang lahat para sa iyong minamahal na kasintahan?

Ako si Alexander Fercigal. Isa akong taong lobo. Ipinanganak ako sa Eastwood Maldives sa bansang Europa pero dito na sa Pilipinas lumaki. Ewan ko ba kung bakit ako naging ganito. Sa tuwing kabilugan ng buwan, nag-aanyong mabangis na hayop ako at takam na takam na kumakain ng karne ng mga hayop na hinahanap ko kapag kinakain na rin ng dilim ang liwanag.

Hindi ako kumakain ng karne ng tao kahit gustuhin ko man ito. Kontrolado ko pa rin ang sarili ko kapag nagiging taong lobo ako.

Nagsimula ang pagbabagong-anyo kong ito noong nasa edad disiotso ako.

Sabi raw ni Mom, isinumpa raw ako. Isinumpa raw siya ng isang mangkukulam at ako iyong naging bunga ng pagkakasumpa sa aming pamilya. Ako iyong nagdurusa. Dahil lang sa inagaw ni Mom ang mapapangasawa sana ng isang mangkukulam, isinumpa nito ang ipinagbubuntis ni Mom at ako iyon.

Isinumpang maging karimarimarim na nilalang.

Lumaki akong hindi kapiling ang mga magulang ko. Nang mag-dose anyos na ako, doon nila ako naisipang abandonahin sa bahay-ampunan. Wala na silang pakialam sa akin kasi wala na raw halaga ang buhay ko. Malapit na raw kasi akong maging taong lobo.

Pagkatapos nila akong palakihin ng ganito, basta-basta lang nila ako pababayaan. Anong klaseng mga magulang sila? Palibhasa, magkakaroon na 'uli sila ng bagong anak. Iyong normal talaga. Hindi nila matanggap kung anong katauhang mayroon ako. Dapat noon palang, pinatay na nila ako upang 'di ako magdurusa ng ganito!

Akala ko kapag nasa bahay-ampunan ako, magiging maganda ang pamumuhay ko. Ngunit mali pala ako ng inakala. Sinasaktan ako ng mga madre roon. Pinapalo! Nilalagay sa sako! Kahit wala naman akong ginawang kasalanan. Kaya pala nila ginagawa 'yon, kasi pinag-utos sa kanila ni daddy.

Hanggang sa tumakas ako roon. Nagpalaboy-laboy ako sa lansangan. Nagkukulong sa madilim na kinasadlakan nang matagpuan ako ng isang hindi pangkaraniwang nilalang.

Siya si Dravid. May isa siyang anak na babae at ang pangalan nito ay Hanna. Noong mga bata pa lamang kami, nahumaling na agad ako sa taglay nitong kagandahan. Ang cute niya, ang ningning ng mga mata niya na animo'y kumikislap na bituin sa madilim na kalangitan.

Inampon ako ni Daddy Dravid. Dad na ang tawag ko sa kanya kasi sinabi naman nito na ituring ko na siyang parang isang ama.

Ngunit habang tumatagal ang panahon sa pananatili ko sa kanilang tahanan, may nadiskubre akong kahindik-hindik sa kanilang katauhan.

Mga taong paniki pala sila o sa madaling-salita, mga bampira.

Nasilayan ko sila minsan nang simsimin ng mag-ama ang dugo ng isang mortal na tao.

"Heto talaga ang tunay na katauhan namin, anak," sabi ni Dad Dravid. Hindi naman ako nasindak sa dalawa dahil hindi rin ako pangkaraniwan gaya nila.

"May sasabihin din po ako sa inyo, dad. Isa po akong taong lobo," bunyag ko sa tunay ko ring katauhan.

Tanggap naman ako ni Dad at nang mga oras ding iyon, mas tanggap ako ni Hanna. Magkaiba man ang lahing nilalang naming dalawa, nagbinata't dalaga kami na sabay naming tinupad ni Hanna ang isang pangako... magiging kami hanggang sa huling hininga namin na magkasama.

Pero isang kondisyon din ang sinabi ko sa kanya na hindi na siya maninipsip ng dugo ng tao imbes na puro hayop na lamang gaya ng aking ginagawa.

Nang si Dad ay lumipad na sa bansang Madagascar upang doon mamahinga sa kabaong ng napakahabang panahon, kaming dalawa naman ni Hanna ay nanatili rito sa Pilipinas.

Edad bente tres nang magsama kami ni Hanna sa isang liblib na lugar na tago sa mga mortal.

Kailanma'y hindi pa kami nagtatalik dahil ipinangako namin, kapag handa na kaming tanggapin kung ano ang magiging bunga nito, 'di kami dapat magsisi. Baka kung ano pang maging kalabasan ng aming magiging anak ng isang taong lobo at taong bampira.

Dumating iyong araw na wala akong mahanap na magiging hapunan ng mahal ko. Isang linggo na iyon, tila naubos na ang mga hayop na hinuli ko para sa kanya. Mga manok na hinuhuli ko, maging ang mga baboy-ramo sa kagubatan. Nakarehistro sa mukha ni Hanna ang pamumutla. Anumang sandali, mapupugto na ang kaniyang hininga.

"Nanghihina na ako, Alex." Sapo ang dibdib ni Hanna ay inalalayan ko siya sa pagkakaupo. Halata sa payat na katawan at maputla nitong balat ang panlalata. "Isang linggo na rin simula nang makainom ako ng dugo. Kailangan ko ng sariwang dugo!" nakaririmarim ang boses nito. Ramdam din sa boses ng nobya ko ang matinding pagkauhaw.

"'Wag kang mag-alala, aking mahal. Maghahanap ako para sa iyo." Mula sa matulis at maiitim kong mga kuko, hahawakan ko sana ang maamo nitong mukha ngunit umiwas siya.

"Lumayo ka sa akin, Alex. Sawang-sawa na ako sa puro manok na lang ang sinisipsip ko."

"Hayaan mo, mahal. Aalayan kita ng matabang baka sa susunod."

"Ayoko!" Kaagad siyang tumanggi na 'yung tipong naglilihi. "Ang gusto ko, mortal! Gusto ko ng tao!"

Napailing ako. "Hindi puwede mangyari 'yan, mahal."

"Mahal kong Alex, kung 'di mo ako matutulungan, baka anumang sandali ay magiging abo na lang ako ng tuluyan. Gusto mo ba mangyari 'yon?" Napailing ako. Hindi ko makakaya kung mawawala sa akin ang minamahal kong babaeng bampira. "Kung ganoon, tulungan mo ako, gusto kong maging imortal." Nangungusap ang kaniyang mga mata. May awa ang hatid nito.

"Imortal? Paano?" kuryoso kong tanong.

"May nakatakdang mortal para sa akin. Hanapin mo siya. Paslangin at ialay sa akin. Siya lang ang taong makabubuhay sa akin habambuhay."

"Paano ko siya mahahanap?"

"Ayon sa kasulatan naming mga bampira, ang itinakdang mortal upang maging imortal kami ay may balat sa batok. Ang balat niya ay kulay abo na may kaunting buhok," paliwanag niya na kaagad kong sinang-ayunan.

Dahil sa nais kong maisakatuparan ang aking layunin, hindi naman ako nahirapang matagpuan ang itinakda para kay Hanna. Natagpuan ko siya malapit kung saan kami naninirahan sa liblib na lugar ni Hanna. Sa isang unibersidad na pinapasukan nitong eskuwelahan, ang Holy Catholic University.

Ang pangalan niya ay Angel. Maganda siya, saka may pagkabalingkinitan ang katawan. Maputi rin ang balat nito na mapagkakamalan kong parang isang manyika. Kung hindi lang ako nobyo ni Hanna, baka mapagkamalan ko ring bampira si Angel... na mamahalin ko rin.

Umiling ako sa aking naisip.

Hindi ito maaaring mangyari. Tanging si Hanna lang ang tinitibok ng puso ko at wala ng iba pa.

Sa una, patago ko lang sinusulyapan sa malayo si Angel. Mailap ako sa kanya dahil may iba pa siyang kasamang mga mortal. Ngunit, nakahanap ako ng pagkakataon na makilala siya pati ang mga kaibigan niya nang minsang nagpa-practice ito ng volleyball at iyong bola ay napunta sa pinagtataguan ko.

"Sir, iyong bola po," ani Angel na papalapit sa akin.

"Ay, pasensya na." Mabilis akong tumalima at nilapitan siya, saka ko iniabot ang bola.

Parang kilig na kilig naman ang ibang kasamahan ni Angel nang masilayan ang mukha ko. "Ang guwapo..."

"Ang puti..." Iyong kulot na babae, siniko pa si Angel.

Inirapan niya ito. "Tsss... tigilan mo nga ako, Rozabel."

Sa pag-irap niyang iyon ay biglang kumabog ang dibdib ko. Napakabilis niyon na para bang tinatambol. Gusto ko iyong paraan ng pag-irap niya, iyong tipong hahanap-hanapin mo talaga. Lalo na nang mahawakan ko siya. Parang nakuryente 'ata ako. Kuryente 'ata ito na tila nahuhumaling na ako sa kanya.

"Salamat pala, mister." Ngumiti siya na para talagang isang anghel.

Tulala lang ako sa kanya. "Salamat din, Angel." Hindi matinag ang mga matang nakatitig sa maganda niyang mukha.

"Kilala mo ako?" Bigla akong natauhan. Oo nga pala, nakalimutan ko. Nasambit ko na hindi sinasadya ang kaniyang pangalan kasi nakatuon lang ako sa inosente niyang mukha.

"I'm sorry. Narinig ko iyong sabi ng coach mo na---"

"Angel!" tawag ng matabang coach nila sa volleyball.

"I told you."

"Sige, mamaya na lang, mister, a?" paalam nito.

Matapos nang game nila, nag-usap kami. Nakilala ko pa ang mga kaibigan ni Angel. Mabait ito na nababagay sa kanyang pangalan. Maging ang mga kasama nito.

Ang mga kaibigan ni Angel ay sina Rozabel, Cynthia at ang bading na si Jeramie. Si Rozabel at Cynthia ay ka-team niya sa volleyball, samantalang si Jeramie ay kababata naman nito.

Ewan ko, parang hindi naman bading kumilos iyong Jeramie. Mas maton pa nga ito kumpara sa akin, mas mukhang lalaki ba.

"Magkuwento ka naman sa buhay mo, Alex. Saan ka nakatira?" tanong ni Cynthia, animo'y nangingilatis.

Nag-isip agad ako ng isasagot. "Ahm, malayo pa ako sa kabihasnan nagmula."

"Saan iyong specific name ng place, pogi?" Nakataas ang kilay na tanong naman ni Jeramie. Seryoso itong nakatingin sa akin.

"Basta, pribado, e." Mas sumeryoso pa ang mga hitsura nito sa aking naging sagot.

"May pinagtataguan ka po ba, kuya?" ani Rozabel na itinataas-baba ang kilay.

Napakamot ako sa ulo. "Wala. May mga bagay lang talaga na hindi na dapat sabihin at ayaw ng pag-usapan. Ayoko nang ibalik iyong mapait kong nakaraan." Kunwa'y nilungkot ko ang timpla ng mukha ko.

Hinampas ni Angel sa balikat ang kaniyang mga kasama. Napa-'aray' ang tatlo. "Kasi kayo, e. Dami n'yong tanong, 'di na kayo nahiya kay kuya."

"'Wag na 'kuya'. 'Lex na lang ang itawag mo sa akin." Nagtama ang mata naming dalawa.

Natuod ako sa tingin niyang iyon pero sandali pa, nawala iyon nang hampasin naman siya ng tatlong kaibigan. "Ouch!"

"Bumabawi lang kami sa iyo, girl," ani Jeramie na umarko ang kaliwang kilay.

Sa pagkakataong iyon, nag-init ang dugo ko sa tatlong kaibigan ni Angel. Hindi ko batid sa sarili ko kung bakit, parang magiging balakid sila para maisakatuparan ko ang aking plano.

"Okay, 'Lex." Kinindatan ako ni Angel samantalang ang tatlong kaibigan nito, nanunuri pa rin ang tingin.

"Landi mo, 'Gel," si Rozabel sabay hatak nito upang sa akin ay lumayo. "Tara na!"

"Next time, 'Lex, a?" pahabol ni Angel. Waring may pagkasabik ang boses.

Todo ngiti naman ako. Pero, may gumugulo sa isipan ko. Parang nagiging komportable na kasi agad sa akin si Angel kaya agad akong sinugod ng kuryosidad. Kakakilala palang niya kasi pero parang kilala na niya ako ng lubusan.

Ilang araw na ang nagdaan ngunit hanggang sulyap lang ako kay Angel. Hindi ako makabuntot sa kanya kasi parang binubulongan ito ng tatlo niyang kaibigan, iniimpluwensyahang layuan ako na mas ikinagalit ko ng husto sa tatlo.

Dumating sa punto na tuluyan ng pumikit si Hanna. Tuluyan na itong nawalan ng buhay 'pagkaraan ang dalawang linggo. Kailangan ko ng dakpin sa lalong madaling panahon si Angel. Baka anumang oras, maging abo na talaga ng tuluyan ang mahal kong nobya. Maglaho na lamang ito sa mundo.

Labis ang pighati ng aking puso. Bilang pangako ko kay Hanna, tinunton ko na ang lugar kung saan naninirahan si Angel. Batid ko na kung saan ito nakatira. Sa palagi ko ba naman pagsubaybay rito.

Gabi at bilog na bilog ang dilaw na buwan.

Isinagawa ko na ang plano na dapat una palang ay akin ng ginawa.

Mula sa pagiging normal na tao, nagbagong anyo ako sa pagiging taong-lobo. Pinuno ng aking katawan ang maiitim na balahibo. Nag-init ang mata ko at nagiging madugo. Humaba rin ang nguso ko, nagiging matalas ang bako-bako kong ngipin. Ganoon din ang maiitim kong kuko.

Mabilis akong kumilos. Dumaan ako sa likuran ng bahay ni Angel. Tumalon sa mataas na bintana upang doon magmanman. Naaamoy ko ang mabangong shampoo ni Angel sa buhok.

Sumingasing ako nang kasama nito ang tatlong balakid sa binabalak ko. Nagtatawanan sila at waring napakaimportante ng kanilang pinag-uusapan.

Mataman akong nakinig gamit ang mahahaba kong tainga.

"Alam n'yo ba na ang iba pang tawag sa werewolves ay 'Skinwalkers'?" tanong ni Cynthia sa mga kasama nito. "Ito raw ay nakukuha sa isipirito ng hayop kung saan, namana ito sa kanilang lahi o 'di kaya ay isinumpa sila ng kung sino."

"Sa palagay n'yo, werewolve si Alex?" salubong ang kilay na tanong ni Rozabel kay Cynthia.

"Ayon sa aking pananaliksik, baka nga..." Tumango-tango si Cynthia, 'tapos ay hinagilap ang isang libro. "May isang senyales siya kaya ko nasabi iyon..."

"Ano naman iyon?" excited na wika ni Jeramie.

Tahimik naman sa isang tabi si Angel. Halatang hindi interesado sa pinag-uusapan.

"Nakita ko iyong black mark niya sa dibdib nito na hugis pangil, senyales na isa siyang skinwalkers," deklara niya kaya binasag ko ang salamin ng bintana na nagpasindak sa gulat na gulat nilang mukha.

"Oo!" Umalulong ako. "Isa nga akong taong lobo!" Kasabay niyon, bigla silang nagpulasan ng takbo sa takot.

Tili sila nang tili habang tinatakasan ako. Sinundan ko sila at naabutan ko iyong madaldal na Cynthia. "Marami ka ng nalalaman," malagim kong anas sa kanya. "Ikaw ang uunahin ko!"

"Ahk---!" Gamit ang matatalas kong kuko, ibinaon ko sa dibdib niyon at hinugot ang puso nito na tumitibok-tibok pa, saka iyon nilantakan.

Mabilis akong tumalima, saka ko sinunod si Rozabel. Itinulak ko siya dahilan na dumausdos siya sa malamig na baldosa. "Parang awa mo na, 'wag mo akong patayin, hu-hu. Parang---"

Imbes na pakinggan siya, kinagat ko siya sa leeg. Pumulandit ang masaganang dugo nito na tumapon pa sa mukha ko.

"Bang!" Namilog ang mata ko nang may tumamang bala sa kanan kong braso.

Napadaing ako sa sakit na parang nauulol na aso.

Pinihit ko nang marahan ang ulo ko. Natunghayan ko si Jeramie na tinutukan ako ng kulay silver na baril. "Ayon kay Cynthia, ang makakapatay sa katulad mong taong lobo ka, ang baril na hawak ko ngayon!" Nagpaulan siya ng maraming bala. Ngunit agresibo ang mga galaw ko. Kumilos ako ng naaayon sa kakayahan ko sa pagiging lobo ko. Mas binilisan ko pa kahit may natamo akong pinsala sa aking balikat. Hindi ako makakapayag na tamaan ako sa dibdib.

Hinagip ko ang ulo ni Jeramie, pagkatapos ay pinugot ko iyon ng walang kahirap-hirap.

"Itigil mo na 'to, 'Lex." Umiiyak si Angel na sumulpot sa likuran ko.

"Sumama ka sa 'kin kung ayaw mo, pati ang mga magulang mo, pupugutan ko ng ulo kagaya nito." Ipinakita ko kay Angel ang ulo ni Jeramie. Dilat na dilat iyon at larawan ng pagkasindak.

"Oo na, sasama na ako sa 'yo."

---

Inamoy-amoy ko ang buhok ni Angel habang siya ay nawalan ng malay. Nadulas kasi ito sa baldosang sahig sa malapot na dugo ni Cynthia kaya nabagok ang ulo nito't tinakasan ng ulirat.

"Hindi talaga nakakasawang amoyin ang buhok mo," sabi ko sa paos na boses.

Inilapag ko ang katawan ni Angel katabi ng walang buhay na katawan ni Hanna. Kinumpirma ko pa iyong batok nito kung may balat ito na kulay abo na may buhok. Tama naman ako. Si Angel nga ang itinakda para sa muling pagkabuhay ni Hanna upang maging imortal.

Binuhat ko na ang babae at handa ko ng kitilin ang buhay nito gamit ang matatalim kong kuko. Ngunit nanginginig ang mabalbon kong kamay. Hindi ko iyon matuloy. Tila, nabihag na ang puso ko ng dalagang ito. Mas napamahal na ako kay Angel.

Nagdadalawang-isip na inilapag ko si Angel sa isang tabi. Napaalulong ako sa gulo ng utak ko ngayon.

Tumigil ako sa pag-alulong nang magkaroon ng malay si Angel. Dahil doon, kaagad siyang nahintakutan. "'L-Lex, ano bang pakay mo sa akin?"

Pumorma akong parang papaslang. "Patawarin mo ako, Angel. Gagawin ko ito para sa mahal ko..."

"'Lex, nararamdaman kong mahal mo ako, 'wag mo itong gawin sa akin."

"Patawad..."

"'Wag!" Kinalmot ko si Angel subalit napansalag niya ang braso. Nawisikan ako ng dugo niya kaya bahagya akong nahilam.

Hirap kong hinanap si Angel at pinupuntirya ko ang kaniyang dibdib. Matagumpay akong nasusugatan siya ngunit 'di pa rin akong nakakasiguradong napatay ko siya.

Nang makabalik na ang normal kong madugong mata, biglang naglaho si Angel. Hinanap ko siya kaya nilibot ko ang buong paligid.

Bumalikwas ako ng lingon nang marinig ko si Angel sa aking likuran. "Meso is ta!" May binanggit itong kung ano dahilan upang tumilapon ako, saka mabigat na bumalandra ang likuran ko sa matigas na pader.

Napaigik ako sa sobrang sakit. "Awoooo!" Padapa akong bumagsak ngunit nagbanggit na naman ito nang 'di ko maintindihang lengguwahe kaya umangat ako sa ere.

Umangil ako na ikinagalaiti ko ng husto. "Anong klaseng mortal ka?!"

Nag-arko siya ng kaliwang kilay at nakakalokong ngumisi. "Gusto mong malaman?" kaswal niyang tanong na nananatili pa rin ang mapang-uyam na ngiti.

"Ibaba mo ako!"

"Sige." Ipinagsalikop niya ang mga braso at malakas na sinabing, "Mirte 'ylde!" Bigla akong pumaitaas, kasabay niyon ay mabilis akong bumulusok paibaba na ikinakawag ng aking katawan pagbagsak sa lupa. Napaalulong na naman ako sa sakit.

"S-sino ka ba talaga?!" Sa pagitan ng aking pagdaing.

Kahit iniinda ang natamo ko sa bahagi ng aking kakaibang katawan. Pinilit kong tumayo ngunit kaagad din akong bumagsak sa panghihina.

Inangat ko na lang siya ng tingin. Ang tingin ng tila may gagawing karumal-dumal na balak sa akin. "Kilalang-kilala kita, Alex." Nanlaki ang mata niya at lumapad ang nakakikilabot nitong ngiti. Pero hindi iyon ang nagpagimbal sa akin kung 'di ang bulto ng pamilyar na tao sa likuran ni Angel.

Si Hanna!

Nakalabas ang matatalim nitong pangil sa magkabilang dulo ng kaniyang ngipin. Magulo na rin ang buhok nito na sabog-sabog. Madilim din ang awra ng mukha nito. Animo'y sabik na sabik sa muli niyang pagkabuhay. Hayok na hayok sa dugo...

Pero paanong?

Iniisip ko na lang iyong pagtalsik ng dugo na nanggaling sa katawan ni Angel noong kinalmot, sinugatan ko siya kaya siguro nakatikim ito ng dugo ng itinakda para kay Hanna.

Pinagmasdan ko rin ang buong katawan ni Angel. Wala na iyong mga sugat na ipinagtaka ko. Naghilom na rin iyong pagkalmot ko sa kanyang braso.

Kakaiba nga siguro si Angel, may kakaiba itong kapangyarihan na 'di ko nalaman!

Naging mapait ang timpla ni Hanna na nasa likod ni Angel. Dumaluhong si Hanna sa kanya gamit ang matutulis na kuko. Hindi iyon inaasahan ni Angel kaya tumili siya sa pagkabigla.

"Kailangan mo nang mamatay upang maisakatupuran na ang pagiging imortal ko!" Madiin na tinuklap ng mga kuko ni Hanna ang leeg ni Angel. Nagdurugo iyon at kitang-kita ko ang natatanggal na balat sa leeg na kanyang laman.

Matinis na nagsusumigaw si Angel sa labis na sakit.

"Tumahimik ka!" Para matahimik, kaagad ding kinagat ni Hanna ang kaniyang leeg. Rinig ko ang pagsimsim nito nang maibaon na ang pangil nito doon.

Mas lalo lang naghuhumiyaw si Angel.

Pero may muli na naman itong pinakawalang mahika sa pagitan ng kaniyang paghiyaw. "Testu limbre!!!" Saka niya hinawakan ang ulo ni Hanna na abalang inuubos ang dugo sa kanyang katawan.

Nabigla si Hanna nang umangat siya bigla at malakas na tumama sa kisame. Kasunod na bumagsak sa sahig, pagkatapos ay bigla ulit tumaas at bumalandra sa kisame, 'tapos ay bumagsak ulit sa sahig!

Paulit-ulit hangga't hindi nalalamog nang tuluyan si Hanna.

Sa pagkakataong ito, mabilis kong niresponde si Hanna. "Mahal!" Sinalo ko siya ngunit nasama lang ako sa kapangyarihang sakop ni Angel. Walang nagawa ang kakayahan ng lakas ko sa pagiging taong lobo kumpara sa kakayahan ng taong itinakda para kay Hanna.

Tumawa nang tila mangkukulam si Angel. "Hi-hi-hi!" Kitang-kita ang 'pagkaputi ng kaniyang mga mata. "Kilalang-kilala kita, Alex, lalong-lalo na ang mga magulang mo!" Nagpakawala ulit ito ng nakakatakot na halakhak. "Ako ang nagsumpa sa iyo, Alex!"

Sandali pa, nagbago na ang anyo nito. Mula sa batang hitsura ni Angel, naging matanda ito. Naging isang matandang hukluban na nagpabago sa pagtingin ko sa dating Angel.

Ang nagugustuhan ko pala no'n, hindi isang dalagang Angel na nakilala ko, kundi isang matanda na nagsumpa sa akin kaya ako naging taong lobo.

"Tes istupito!" Mula sa itaas, bumagsak kaming dalawa ni Hanna sa lapag.

Grabe na ang pinsalang aming natatamo sa mangkukulam na si Angel. Naparalisa na kami ng todong dalawa. Pakiramdam ko, si Hanna, hindi na talaga gumagalaw pa.

"'Andito ako sa 'yong harapan, Alex upang isunod ka sa taksil mong mga magulang." Naguluhan ako sa sinabi nito kapagdaka'y nalinawan sa sumunod nitong pangungusap. "Pinagtaksilan nila ako noon palang kaya kita isinumpa. Niloko ako ng iyong ama. Pinagmalupitan ako ng iyong ina. Ginawang alipin! Kaya ako'y nagdurusa. Kaya kita isinumpa. Ngayon, muli akong nagbabalik. Gamit ang kapangyarihan na taglay ko sa pagiging mangkukulam, pinabata ko ang aking sarili. Nakilala ko si Cynthia, Rozabel at Jeramie. Ginamit ko sila upang mapalapit sa iyo. Pero wala akong kaide-ideya kaya gusto mong makipaglapit sa akin, para pala sa iyong kasintahang bampira. Ako ang itinakda para sa kanya. Ang papaslangin mo nang sa gayon maging ganap siyang imortal... Puwes, hindi ako makakapayag na mangyari 'yan. Lahat kayo, niloko n'yo lang ako. Niloko n'yo lang ako!!!"

Biglang niyanig ang buong paligid. Kasabay niyon ang mga pambihirang mahikang lumalabas sa kanyang bibig... ang tuluyang papaslang sa aming dalawa ni Hanna.

Kung gaano kagalit ito para sa aking mga magulang, ganoon din katindi ang kapangyarihang ipinamalas nito sa amin. Ganito ang pamamaraan ng kaniyang paghihiganti!

Umangat kami sa ere ni Hanna.

Bago kami tuluyang maglahong dalawa sa mundo, tinitigan ko muna si Hanna at muling sinambit sa walang buhay nitong hitsura... "Heto na, mahal, ang ating ipinangako sa isa't isa. Hanggang sa ating huling hininga, tayo ay magkakasama..."

Iyon lang at may sinambit itong orasyon bago humiwalay ang ulo sa aming katawan. "Deshiyu desideru!"

Wakas...

Litrato

Photo Credits: Zul Yaang

Paano kung makatanggap ka ng litrato na pamba-blackmail? Anong gagawin mo?

"Brad, sino ang nagpadala ng mga litrato na 'to?" Rinig ni Sonny na tanong ni Noel habang siya ay busy sa pagbibilang ng pera.

Para namang nainis niya itong sinagot. "Ewan ko diyan brad, 'di mo tanungin si Rodolfo. Siya ang naglapag ng sobre niyan dito sa mesa ko. Pinatingnan ko sa 'yo kung anong laman, 'kala ko nga pera."
Bahagya pang lumukot ang mukha niya sa pagkadismaya.

"Boss, may nagpapaabot. Hindi ko na in-entertain. Baka ma-set-up tayo ng kung sino, mahirap na mga parak pa." Ang sabi pa ni Rodolfo habang sumisilip sa butas ng pinto, nagmamasid kung sinong tumitiktik sa hide-out nila.

Napangisi si Sonny. Gumagaling na rin ang bata sa pagmamanman. Ang kanyang naisip. Kahit baguhan palang sa grupo nila si Rodolfo ay hindi niya mapagkakailang magaling siya. Sinisiguro niyang mapapakinabangan ito sa susunod pang pupuntiryahing bahay.

Isang mangungupit si Sonny simula palang noong siya ay musmos. Mabilis pa sa segundo ay napasasakamay na niya ang mapintog na wallet ng nabibiktima nito noon.

Aminado naman siyang talento na niya ang tila mahikang kamay magmula nang maulila siya sa mga magulang at nagpalaboy-laboy sa lansangan. Wala na rin siyang kakilalang mga kamag-anak ng mga magulang na namatay maliban sa pinsang si Noel na isa ring palaboy noon. Nag-a-addict na nga, eh. Hinikayat niya lamang itong sumama sa kanya imbes malulong sa droga. Pumayag naman ito. Kaya heto, dalawa silang nabubuhay sa ganitong pamamaraan. Isa pa, mas madali raw sa kanila iyon imbes sa pagbabanat ng buto na kakarampot lamang ang kinikita sa araw-araw.

Sa awa ng Diyos este ni satanas, hindi pa naman sila nahuhuli ng mga parak at ngayon ay nagkaedad na.

Dito kasi, tiyak na mapapaaga silang mahiga sa maraming salapi.

Kung dati ay pabunggo-bunggo sa mabibiktima, pandurukot, malakas na kung sila ay kumita. Mas doble ang kinikita nila kumpara noon sa pandurukot. Big time na sila ngayon sa kanilang bagong gawi.

Ngayon ay tatlo na sila. Lihim na sumasalisi sa bahay na kanilang mapag-i-interesan.

Ang pinsan niyang si Noel ang siyang kasama niya para tulungang tangayin ang mga mahahalaga o mamahaling bagay. Si Rodolfo na nairekomenda ni Noel sa kanya, ang watcher nila. Wala na ring kasangga si Rodolfo kaya sumama na sa kanila.

Medyo umiinit lang ang ulo ni Sonny kapag humihingi ng karagdagan ang pinsan niya sa kanyang parte. Humihirit din iyong watcher na dalawang araw pa lang sa kanilang samahan. Napapailing siya at pinagbibigyan sila, malaki naman talaga ang mga naitutulong ng mga ito sumatutal. Pero unfair naman para sa kanya. Siya ang utak sa pagsasagawa ng plano, ang dalawa lang ang nakikinabang.

Samakatuwid, silang tatlo ay mga 'Akyat-Bahay Gang'.
"Nalintikan na, brad."

Tumigil si Sonny sa pagbabalasa ng salapi. Lumingon siya kay Noel. Kababakasan na nang pamumutla ang hitsura ng pinsan sa mga litratong hawak.

Tumayo siya para silayan ang litrato na lubha niya ring ikinalumo. Tila kinabog na rin ang puso ng lalaki.

Nakiusyoso na rin si Rodolfo.

Malakas ang bawat mura niyanang makitaang kanyangsariling binubuksan ang vault sa naturang larawan.

Inagaw niya kay Noel ang mga litrato.

Isa-isang tiningnan ang mga ito. Karamihan sa kuha ay iyong tila 'ninja' habang pinapasok niya nang marahan ang mismong bahay. Ang huling bahay na ninakawan lang nila kahapon.

Magkakasunod na kuha. Paakyat ng hagdan, pagsilip ng kuwarto, pagpasok sa kinalalagyan ng vault. Lahat yata ng bawat galaw nila, nakuhanan.

Isa-isang itinapon ni Sonny ang mga larawang iyon. Mabilis na itinapon kapag napapasadahan ang mga ito. Hindi niya maikurap ang mga mata. Hanggang sa huling piraso ng litrato...lubha siyang nagimbal sa tumambad.

Nanginginig na inilapit niya pa sa mukha ang imahen na nasa litrato.

Ang nasa mismong larawan ay kuha sa pagpatay niya sa isang dalaga.

Sinapo ni Sonny ang kanyang ulo.

Winarat ang huling litratong hawak nito. Pinagpipira-piraso. Nagwala siya na para bang nasisiraan na ng bait. Inawat naman siya ng dalawa.

"Bumalik tayo sa bahay na iyon! Marahil naroon sa huling bahay na ninakawan natin ang taong nagpadala ng litrato na ito!" ma-otoridad niyang utos sa dalawa. "Idispatiya ang sagabal sa ating plano bago pa niya ikalat kung may kopya pa siya ng mga litrato na ito sa media!"

Tinawagan ni Sonny ang pinsang si Noel. Sabi niya sa dalawa na five pm sharp, naroon na sa target na bahay. Nakarating na nga siya lahat-lahat hanggang ngayon wala pa rin ang dalawa.

Sinagot naman siya ng pinsan sa kabilang linya. Ang sabi nito ay susunod na raw sila, maghahanda lang muna. Pero umabot na ng isang oras, naghintay siya sa dalawang ungas sa wala. Nagsusumigaw tuloy ang isip niya sa pagkainis. Buwiset! Sila pa naman ang inaasahan ko.

Gayon pa man, kahit wala ang mga kasamahan ay itinuloy niya ang masamang balak.

'Kung sino man ang may-ari ng bahay na 'to, tiyak hindi na siya sisikatan ng araw. Magbabayad siya sa ginawa niyang pananakot sa akin,' sabi niya sa sarili habang tinitingnan ng masama ang bahay na nasa kanyang harapan.

Kagaya ng lagi niyang ginagawa sa pag-a-akyat-bahay, nagsuot siya ng itim na damit, itim na bonette sa ulo. May itinagong baril sa loob ng damit sa tiyan niya. Sakto at papadilim na. Tataniman niya agad ng bala sa ulo ang taong iyon kapag nagtagpo sila sa bahay na 'to.

Pumatak ang alas-diyes impunto.

Siguro ay mahimbing na natutulog sa mga oras na 'to ang may-ari. Sinamantala na niya.

Gamit ang lubid na binuhol ni Sonny sa dulo ay hinagis niya ito sa matulis na parte ng gate. Madali siyang nakaakyat. Maingat na hindi siya makalikha ng ingay.

Mabagal na tumungo sa likod.

Pagpasok sa likod, bahagya niyang iniwang nakabukas ang pinto para kapag nadali na niya ang puntirya, madali na siyang makakasibat.

Eksperto na siya sa gawi niyang 'to. Lahat ay malinis, kahit gumawa siya ng krimen, walang naiiwang bakas.

Marahan nang naglakad si Sonny sa pasilyo.

Mayamaya, naramdaman niya na may aninong dumaan. Sinandal niya agad ang likod nito sa pader. Humugot nang malalim na buntong-hininga. Kinuha niya ang baril sa nakatago na damit sa tiyan niya at saka ikinasa.

Palihim siyang sumilip bago bumuwelo para itutok ang baril sa dumaan na anino. Walang bumungad maliban sa malamig na simoy ng hangin ang dumaan.

Nagpatuloy si Sonny sa mabagal na paglalakad. Nakarating na rin siya sa sala at papanhik na rin sa ikalawang palapag.

Kalaunan ay napahinto siya nang may maamoy na nakasusulasok. Kahit natatakpan na ng bonette ang mukha niya, masyadong malakas ang amoy niyon. Babaligtad yata ang sikmura niya.

Pinagsakluban na siya nang takot sa katawan. Sa kabila noon, 'di pa rin siya nagpadaig.

Pagpanhik sa ikalawang palapag habang umaapak sa baitang ay dinig niya ang pag-ingit nito. Hindi niya maiwasang mapangiwi dulot nang ingay ng hagdan.

Sa wakas, nakatungtong na rin siya sa ikalawang palapag.

Dalawa ang silid. At nakatitiyak siyang isa riyan ang kuwarto na nagmamay-ari ng bahay na ito.

Pinasok niya ang unang silid. Bumungad kay Sonny ang makapukaw-pansing larawan na nakakabit sa pader maliban sa kama at arrangement ng mga bagay na nakapaloob dito.

Dinukot niya ang maliit na flashlight sa kanyang bulsa. Pinatamaan ng ilaw ang larawan.

Gulantang siya nang mapagtanto kung sino ang nasa larawan. Ang babae na nasa larawan niyon. Bilugan ang mapupungay na mata, manipis ang mga labi, matangos ang ilong at hanggang balikat lang ang buhok, maputing-maputi ang mukha ng babae.

Bumalik sa gunita niya ang mga pangyayari. Ilang ulit kasi niya noon inundayan ng patalim sa tiyan ang biktima matapos manlaban nang hindi nito ibigay sa kanya ang bag. Ito ang babaeng pinaslang niya.

Nanginginig ang bawat himaymay ng kanyang kalamnan. Nakapako lang ang tingin niya sa larawan. Hindi siya makakilos sa natuklasan

May kumislap sa gilid ng mata niya, may dumaan na namang anino. Sa pag-flash ng isang bagay, may kasama pa pala siyang tao rito kanina pa. Siya iyong taong nagpapadala sa kanya ng litrato.

Pinaulanan niya agad ito ng bala. Magkakasunod.

Umalingawngaw ang putok ng baril na pinakawalan niya. Sinundan ang anino kung saan papunta. Mailap ito kaya hindi niya magawang patamaan.

Pababa na sana siya sa hagdan nang biglang may puwersang tumulak sa kanya. Deretso pababa, gumulong siya. Kasabay rin niyon ay nakabibinging kalabog pagkasalpak sa ibaba.. Malakas ang kanyang pagkakabagsak. Sumigaw siya na halos mag-iiyak na siya sa sakit. Ang balakang niya, napuruhan.

Hindi pa man siya nakatatayo, sumulpot na sa kanyang harapan ang isang tao. Nag-angat siya ng ulo.

Nanlaki ang mga mata niya. Nagsisimula nang sumuka ng dugo sa harapan niya ang babae. Ang tiyan nito, halos magsilabasan na ang mga lamang-loob.

Ubod ng lakas siyang sumigaw sa takot. Kahit masakit na ang balakang ay pinilit niyang tumayo.

Paika-ikang tinunton niya ang pinto sa likuran.

Nabura ang pag-asa niya na makatakas na nakapinid na pala ang seradora. Naisara na ito ng kung sinumang mailap na nilalang na kasama niya kanina.

May puwersa na namang nagtulak sa kanya. Tumba siya sa sahig.

Ang mga babasaging bagay na nasa paligid niya ay nag-uumpisa nang magsilaglag, nababasag. Dinig na dinig niya ang namumukod-tanging ingay ng pagbasag sa paligid, kahit walang siyang tanglaw bukod sa kadiliman.

Matapang na hindi niya ininda ang mga nararamdaman sa katawan. Tumayong nilabanan ang nagdulot sa kanyang injury. Ngunit napahiga siya nang may humila sa paa niya, pakaladkad.

Sigaw siya nang sigaw sa labis na takot.

Tumigil ang pagkaladkad sa kanya ng kung sino. Nagtangka uli siyang tumayo nang may may malakas na kamay ang humatak sa kanya. Ibinalibag naman siya sa isang sulok.

Kahit lamog na ang katawan, pinilit niya pa ring makatayo sa ikatlong pagkakataon.

Wala na siyang nagawa kundi umakyat sa itaas. Pinasok ang pangalawang silid. Nangibabaw ang nadarama niyang takot. Magkakasunod na pagbuga ng hangin sa kanyang baga ang pinakawalan.

Mas maigi nang umalis na lamang siya sa pamamahay na 'to puwera makipagsagupa sa isang multo.

Walang tigil ang pagragasa ng luha ni Sonny. Hindi niya rin alam pero naduduwag na siya sa puntong 'to, ngayon ay sumusuko na siya. Suko na ang kanyang loob.

Isinara niya ang pintong 'yon, napasandal sandali bago makahupa. May malaking larawan ang nakapukaw uli sa kanya ng pansin dito sa ikalawang kuwarto na napasukan niya.

Sa tulong ng sinag ng buwan, nasilayan niya ang larawan. Pamilyar sa kanya ang lalaking may maliit na camera na nakasabit sa leeg nito. Kasama ang babaeng nabiktima niya noon. Masaya ang ngiti nila habang naka-holding hands.

Imposibleng...

Hindi na niya naituloy ang sumunod na tumatakbo sa kanyang isip, nang mahagip niya ang nakahigang katawan sa kama nitong silid na pinasukan. Marahan na nagtungo at... ang bangkay ng babaeng pinaslang niya ang nakahiga roon. Naaagnas na ang katawan. Tumindi ang amoy. Napaatras siya hanggang sa mapasandal na siya sa bintana.

Sa hindi niya malamang dahil ay bigla ang pagbasag ng bintana na sinasandalan niya. Naramdaman niya ang pagtulak ng kung sino. Laglag siya sa labas magmula sa ikalawang palapag.

Batid na niyang marami na siyang damage sa katawan.

Bago niya ipikit ang talukap ng mga mata, narinig niya pa ang tunog ng sirena na galing sa mga sasakyang paparating.

Hospital arrest ang inabot ni Sonny nang magmulat siya. Nakaposas ang kaliwang kamay niya sa railing ng hospital bed kung saan siya nakaratay. Himala pa na nabuhay siya. Totoo nga na, "Ang masasamang damo, matagal kung mamatay."

May pumasok na isang lalaking naka-mask na sa tingin niya ay nurse. May dalang tray na may nakahaing pagkain. Inilapag niyon sa tabi niya kasunod ang pag-abot nito sa kanya ng puting sobre.

"May nagpapaabot," sabi ng nurse.

Gulantang siya nang buksan ang sobre ang laman no'n ay... isang piraso ng litrato. Makikita rito ang dilat na dilat na matang kanyang pinsan na si Noel at lawit ang dila. Nakabigti siya sa mismong hide-out nila. Katabi nito ang kaluluwa ng babaeng lubos niyang ikinasindak.

Hindi niya inaasahan ang sumunod na nangyari. Bago pa man siya nakadepensa ay tinakpan na nito ng mariin ang bibig ng nurse, itinaas angkutsilyong kinuha pa nito mula sa tray. Sunod-sunod na itinarak iyon sa kanyang dibdib. Pinagtataga. Naalis ang hospital mask ng nurse.

At si... Rodolfo!

"Para sa asawa ko," mahina niyang sabi, nakita ni Sonny ang nakakurba nitong labi ngunit ang mga mata ay puno naman ng galit na nais makaganti.

Si Rodolfo ay asawa ng babaeng hinoldap at pinaslang ni Sonny. Noong panahong iyon, hindi nito nagawang ipagtanggol ang asawa. Pinangunahan ito ng takot na baka paslangin din siya nito nang makita ang kaganapan. Naduwag. Ngunit sa pamamagitan ng camera nito, kinuhanan niya lamang iyon ng litrato. Ginawa niyang panakot kay Sonny ang mga litrato iyon. Hindi naman ito nabigo. Naalarma siya, ginawang pambitag para mahuli ng mga pulisya.

Para kay Rodolfo na isang talagang photographer at hindi watcher ng mga kriminal na gumagawa ng mga masasama— 'Walang sikreto ang hindi nabubunyag. Lahat ng may pagkakasala sa kanilang kapwa, masamang karma ang kasasapitan.'

Imbes na sa kamay ng batas o pulisya pagbayayaran ang lahat ng ginawa ni Sonny, sa impiyerno tuloy niya ito dadanasin.

Wala na kasing hininga ang lalaki. Sa kabilang banda naman ay may narinig na 'click' mula sa camerang tangan ni Rodolfo. Kalaunan ay nilabas no'n ang isanglitrato.

Ilang segundong na-develop at sumilip ang larawan ni Sonny na dilat na dilat ang mga mata, nakanganga at— naliligo sa sariling dugo.

Wakas...