TULAla (Tulang Maka-Introvert)

            PAGNINILAY SA MATAMLAY

Nandiyan ka na naman sa tabi,

Nagmumukmok at 'di mapakali,

Lunod ang isipa'y balisa kasi,

Hirap ikalma 'iring sarili.

Nandiyan ka naman sa sulok,

Iniisip ang mundong naging tatsulok,

Ang buhay raw ay napupunô ng pagsubok,

Hinihintay ang katawan mong tuluyang mabulok.

Nandiyan ka naman sa higaan,

Bakit parati ka bang ganyan?

Tulala't nag-iisip ng hindi naman kailangan,

Kailan daw ba siya makararating sa huling hantungan?

Nandiyan ka naman sa inyong bahay,

Akala nila'y buhay mo'y hayahay,

Sa palagay mo kasi itinuturing ka nilang parang patay,

Dahil sa ugali mong palagi na lang matamlay.

Ano bang mali sa pagiging tahimik?

Kung para sa iba'y katumbas ng isang malalang sakit,

O 'di naman kaya'y tila nasisiraan na ng bait,

Sa persepsyon mo'y kapag nagsalita ka'y may malaking kapalit.

Hindi mo naman ginusto ang mapag-isa,

Ayaw mo lang talaga ng may makakasama,

Panulat at kapayapaan ang lagi mong dala,

Kaulayaw ang sariling mundo kaysa dumepende sa iba.

Hayaan mo lang ang iisipin nila,

Ni tahimik o madaldal 'di mawawala ang mga mapanghusga,

Gusto mo mang tumakas sa iyong pagkatao o tuluyang makawala,

Huwag mo lang isipin na maglaho na lang ng parang bula.

HIBIK NG TAHIMIK

Araw-araw,

nakikita kitang

naglalakad mag-isa

walang kasama.

Masaya

roon sa tabing kalsada

sa mga

walang makakakita.

Malaya

na tila kalapati

sa ibang ibong

mapang-api.

Gabi-gabi

umiiyak ka

na 'di alam

ng iyong pamilya.

Malungkot

habang namamaluktot

ika'y nakatalikod

at nagmumukmok. 

Nakakulong

sa dusa't sakit

na 'di masabi

punong-puno ng bakit.

Kung

kaya lang burahin

ang gabi

ng kaniyang mga luha

matagal na sanang

natahimik 'iring kaluluwa.

MALAY SA LAMAY

"Bakit siya matamlay?"

"Ganyan na siya, Melay 

di pa no'n patay 

ang kanyang tatay."

Ginusto ko bang iwanan kami ni nanay,

Habang si tatay nawawalan na ng kulay,

Nasaan siya no'ng ako'y nagbubulay-bulay,

Kung sarili ko lang no'n ang aking karamay.

Mahirap alayan ng titig ang mga nagkakape,

Lalo na ang nagsusugal harap sa aming kalye,

Bulungan ng nakikiramay 'di na bale,

Kaysa iba riyan palaging nangungusume.

"Sobrang tahimik niyang bata."

"Baka naman bibig niya'y namatanda."

"Ang sabihin mo'y pinutulan ng dila."

"Parang pipi naman yata."

Sa loob ng bahay na punô dapat ng pagdadalamhati,

Komosyon ng paksa nila'y sa akin nahahati,

Kung tawagin ako'y ngiti lang ang aking pagbati,

Ayokong humarap sa kanila wala namang masasabi.

Ganito na yata ang traumang hatid sa akin ng namatay,

Hindi makasalita't puno ng takot na nananalaytay,

Paano ko ba makalilimutan ang tatay?

Kung siya ang dahilan kung bakit ako naging ganito katamlay. 

Hinalay!

***Ang mga tulang ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 12.