"Suko na ako."
Madalas kong naririnig ang mga katagang ito sa pelikula; iyong kriminal na handa ng magpaposas sa mga pulis. 'Yung handa ng magpakulong, handa ng harapin ang kaniyang kasalanan at handa ng maparusahan. Tingin ko naman, nararapat lang sa kanila 'yon lalo na kung napatunayan namang nagkasala sila. Pero minsan, nakararamdam ako ng awa sa tuwing ilalagay na sila sa silya elektrika o tuturukan ng lethal injection. Sa sitwasyong 'yon, ang demonyo – magtatawag na ng iba't ibang santo upang mailigtas sila mula sa bingit ng kamatayan. Pero naisip ko, paano kung inosenteng matatawag ang itinuring na demonyo ng lipunan? Gaya ko na wala mang kasalanan, pero araw-araw kong nararanasan na bitayin ng mga pagsubok lalo na sa sarili ko.
Apat na buwan bago ang itinakdang pagtatapos ko sana sa kolehiyo, napag-alaman kong may INC(Incomplete) pala ako sa class card. Business Math. Maituturing kong isa sa pinakamadaling major subject sa kurso ko. Pero noong balikan ko ang bahagi ng taong sinayang ko dahil walang tumulong o naglakas ng loob na magpaalam, nanlumo ako sa sarili ko. Maraming tanong na 'bakit' at 'paano kung' ang pumuno sa utak ko. Bakit kasi ako sakitin? Bakit naman ako dumedepende sa iba? Paano kung hindi ako nagka-HEPA? Paano kung hindi ako nagpadala sa hiya? Siguro gaya nila, guro na rin ako.
Ang totoo, bilang lang sa daliri ang itinuturing akong kaibigan. Minsan nga'y naiisip ko, nakikipagkaibigan lang sila sa tuwing may kailangan na. Wala talaga akong kaibigan. Tahimik kasi akong tao. Introvert. Hindi palasalita. Nagsasalitang mag-isa. Mahirap na. Kapag nagsalita ka o sagutin mo ang tanong sa 'yo, maaari kang makasakit ng iba. Ayaw na ayaw kong nakakasakit ng kapwa.
Kaya buwan din ang lumipas sa pagkimkim ko nang problemang iyon. Hindi ko ipinaalam sa mga magulang ko na hindi ako makapagtatapos ng pag-aaral. Inosente ako pero 'di ako gumawa ng paraan. Kasalanan ko rin naman. Kailangan kong balikan ang asignaturang ibinagsak ko nang hindi sinasadya. Ngunit kailangan ko munang ipagtapat sa mga magulang ko na hindi ako makasusuot ng toga. Makaaabot ng diploma. Makakakanta ng "A Million Dreams" sa pelikula ng The Greatest Showman. Kahit mahirap. Madismaya man sila sa pag-amin ko, hindi ko na maibabalik ang panahon na kung alam ko lang nagkaroon man ako ng kamalayan, magagawan pa siguro ng paraan.
Dito ako nag-umpisang kumapit sa Panginoon. Nagsimulang itaya ang buhay ko sa pananampalataya. Inagaw ang puting rosaryo sa aming Poon. Ibinulsa. Umusal ng panalangin. Sinasalat sa bulsa ang bagay na nagpapagaan sa aking damdamin. Natutong magsimba linggo-linggo. Subalit hindi pa rin magawang ibuga ng bibig ang kasalanang nasalansan na ng mahabang panahon.
Malapit na ang graduation. Pinuno ako ng tanong ng mga magulang ko; "Ano ng balita sa graduation mo, anak?" "Anong gusto mong handa. Jollibee na lang tayo?" "Magkano ba ang dapat na i-settle na bayarin sa school mo, anak?" Tipid na ngiti lang ang isinusukli kong sagot kay Mama. Mas lalong lumala ang pagiging tahimik ko. Bumubulong lang ako. Pero lingid sa kanila, umuusal ako ng dasal. Sumugal ako sa Panginoon na anumang mangyari, haharapin ko ang kahihinatnan ng lahat.
Hanggang sa inihayag ko na kay Mama't Papa ang suliranin ko sa eskuwelahan. Hindi na nagulat si Mama. Pero si Papa, bahagyang nalukot ang mukha. Inaasahan ko na 'yon. Ipinagdadasal ko na lang na sana hindi malamig ang pakikitungo niya sa akin. At ang lumipas ay kinalimutan na no'ng natuloy akong nagtapos sa sumunod na taon.
Sa bawat pagtaya ko sa pananampalataya, minsan nadidiskubre ko sa sariling may dapat akong baguhin. Ang pagiging introvert ko ay parte na ng pagkatao ko. Hindi siya kasalanan. Inosente lang sa parte na hindi ako sanay sa iba. Ngunit sa puntong ito, masasabi kong "suko na ako."
"Isusuko ko na ang buhay ko sa Kanya."
***Ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 12 .
No comments:
Post a Comment