Bakit may Itim sa Bahaghari?

 Malas daw kapag itim. 

Kaya naman sa tuwing dadaan ang itim na pusang si Blacky, sa teritoryo ng mga grupong pusang kung tawagin ay 'Rainbow Cats' sa eskinitang 'yon, dali-dali silang nagpupulasan. 

Kaniya-kaniyang pasok ang mga pusa na may iba't ibang kulay sa kanilang lungga.

Naghahanap na naman kasi ng makakain si Blacky. Pero agad ding umaalis kapag walang nahahanap ang pang-amoy nito. Mainam din na hindi nila nakasalubong ang pesteng pusa, baka magdulot lang 'yon ng kapahamakan kapag lumalapit ang pusang 'yon sa kanila.

Doon lang din napanatag ang loob na lumalabas ang pitong pusang-kalye.

"Tahimik ang buhay natin no'n. Pero simula nang dumating ang itim na pusang 'yan dito, binabalot na tayo ng takot at pangamba. Meow!" sabi ni Indigo. "Kailangan nating gumawa ng paraan para mawala siya sa landas natin!"

Nagpulong-pulong ang pangkat ng mga pusang bahaghari kung paano paaalisin ang pusang itim sa kanilang lungga. Minungkahi ni Kahel na kausapin ang kinatatakutang matabang askal na si Buster para takutin si Blacky. Pero kinontra 'yon ni Pula. Tiyak kasi niyang walang maglalakas-loob na kausapin ang aso, baka tahulan pa sila nito o mas masaklap, balibagin sa pamamagitan ng pagsakmal.

Naisip din nilang tawagin sa pamamagitan ng pambihirang huni ang mga puting kalapati para itaboy si Blacky. Ngunit naisip ni Green, hihingi lang ng kapalit ang mga ibon. Mahirap pa namang maghagilap ng binhi sa pagkain ng mga nilalang na nasa himpapawid.

Maraming suhestiyon pa ang pinagtalunan ng pitong pusa pero wala silang napagkasunduang makapagpapataboy kay Blacky.

'Di naglaon, lumubog na ang haring araw. Hindi pa rin natatapos ang mga pusa sa pagpupulong. Habang nag-uusap pa rin ang mga pusa, nakarinig sila ng malakas na pagkaluskos!

Nanginginig na nagtipon-tipon ang mga pusa sa iisang puwesto. Lumakas nang lumakas ang pagkaluskos hanggang sa pinutakte na sila ng nakangingilabot na pamilyar na tunog ng 'ik-ik!'

Laksa-laksang dagang 'sinlalaki nilang mga pusa ang lumutang! Nataranta sila nang mapagtantong wala na silang matatakasan. Sasalubong na sana ang mga dagang kanal sa pangkat na pusang bahaghari nang biglang may umalingasaw na amoy keso sa buong eskinita!

Biglang nag-iba ng direksyon ang mga dagang kanal. 

Muntikan ng magulo ang pugad ng pusang bahaghari.

Ilang sandali pa, sumulpot sa 'di malamang dahilan ang pusang itim; si Blacky.

Sinidlan muli ng takot ang mga pusa. Pilit siyang pinapalayo nina, Blue, Berde, Indigo, Ube, Yellow at Kahel. Pero pinigilan sila ni Pula.

"Sandali! Huwag n'yo siyang itaboy, mga kapusa!" Inamoy niya ang pangkalmot ni Blacky. "Siya ang nagligtas sa atin mula sa kapahamakan."

Naamoy rin ng iba ang amoy keso sa bibig ng pusang itim.

Kaya pala laging nando'n si Blacky sa eskinita para magbigay sa kanila ng babala at hindi para maghanap ng pagkain; noong inagaw ang pagkain sa kanila ng asong si Buster at pinagtutuka sila ng mga kalapati. Inisip nila na dahil 'yon kay Blacky, kaya nangyari iyon sa pangkat ng mga bahagharing pusa. 

Nais din ng pusang itim na ito na makipagkaibigan sa kanila pero ang isinukli lang nila ay diskriminasyon sa kulay na sumisimbolo sa kamalasan, ayon sa pamahiin ng matatanda.

Labis na nagsisi ang pitong pusa sa panghuhusga nila kay Blacky. Hindi pala dapat sila tumitingin sa panlabas na anyo. Lalo na kung ano ang kulay nito. Hindi rin dapat sila dumepende sa sasabihin ng iba.

Tandaan, laging isaalang-alang ang nararamdaman ng isang nilalang. Maaaring makasakit ka sa simpleng kilos o payak na salita lang kung hindi ka mag-iingat. Huwag manghusga ng kapwa, sa halip bigyan ng pagkakataong kilalanin at kaibiganin kung magdudulot ito ng mabuting impluwensiya sa 'yo lalo na sa iba.

Magmula nga no'n, naging bahagi na ng grupong 'Rainbow Cats' si Blacky.

***Ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 12.

Bente Tres

Dalawampu’t dalawa po. Dalawampu’t dalawa na po ang napatay ko, Father. Kabilang naroon ang limang pamilya ko. Isama pa ‘yung apat na kakosa ko na nakasama ko sa selda. Pinatay ko rin ang ex ko. P-pati ang girlfriend kong si Manilyn. E-ewan ko ba kung bakit ko ba nagawa ang mga ‘yon. Hindi ko alam. Siguro, masyado lang talagang mainitin ang ulo ko o baka sinasapian ako ng masamang ispirito. Baliw na ba ako? Demonyo yata? Ewan! Masyado lang siguro ako nagpapadala sa damdamin ko. Nagpapadala kasi ako sa emosyon at inilalabas sa pamamagitan ng pananakit dahil wala naman akong panama pagdating sa mga sagutan. Patawarin sana nawa ako ng Panginoon sa nagawa ko, pero alam ko namang walang kapatawaran ang lahat ng ginawa kong iyon. Akalain mo ‘yon, dalawampu’t dalawang katao ang napatay ko.

Father, tutal heto naman ang huling araw ko, ikukwento ko na lang kung paano nagsimula ang lahat.

Elementary ako noon. Grade Four. Onse anyos –ako ‘yung pinakagurang kumpara sa mga kaklase ko pero ako ‘yung laging kinakawawa sa loob ng klase. Masisisi ba nila ako kung nagkasakit ako? Hindi ko naman kagustuhan ang madapuan ng sakit kaya lagi akong nababakante ng taon sa pag-aaral. Bakit ba kasi mahina ang immune system ko? Palagi akong nahuhuli sa mga kaedaran ko. Kahit ako ‘yung pinakamatangkad sa kanila, ako naman ang pinakamaliit sa paningin nila. Kinukuwestiyon pa nila ang kasarian ko. Bakla raw ba ako? Iyon ang lagi nilang tanong sa akin.

Tinanong ko rin noon ang sarili ko kung ano ba talaga ako? Ang hinhin ko raw kasing kumilos. Puro na lang babae ang kinakausap at kinakaibigan ko. Halatang ilag ako sa mga lalaki. Hindi ko rin alam. Hindi ko naman kasi kilala ang sarili ko. Totoong naa-attract ako sa mga lalaki lalo na sa guwapo at matipunong pangangatawan pero more on insecurity ba? Ewan. Marahil hindi lang ako biniyayaan ng guwapong hitsura katulad nila. Hindi naman kasi pantay-pantay ang pagbibigay ng Diyos ng kapalaran, emosyonal, pisikal at ugali sa atin. Pero, Father, hayaan n’yo muna ako magkuwento, ha? Mamaya na po kayo kumontra, okay? Batid ko namang bibigyan ninyo ako ng kaliwanagan patungkol diyan. Hayaan ninyo muna akong maglabas ng saloobin ko kasi last day ko naman na. Salamat.

Hayun nga, kaya naman po ganoon ako kalapit sa mga babae, dahil mas komportable akong kasama sila. Aaminin kong mas close ako kay Mama kumpara kay Papa. Si Papa kasi masyadong mahigpit –nakakatakot siya. Traumatic ba ‘yung mga salita at pinipilit akong mag-basketball noon–e, sa ayoko nga. Hindi ko naman kasi hilig ang ganoong laro–’buti pa ‘yung dalawang lalaking nakababata kong kapatid–magaling magpatalbog at magpasok ng bola sa ring. Sana-all.

Magaan kasing kausap ang mga babae, saka nakakabiruan ko. Ang awkward lang ng feelings kapag may kausap akong lalaki. Umiinit ang dugo ko. Napapakuyom ako ng palad at parang gusto kong ipadapo ang kamao sa guwapo nilang mukha. Insecurity nga ang tawag dito. Kainggit kasi sila, nasa kanila na ang lahat. Sana sa akin na lang ang hitsura nila. Gusto kong makipagpalit ng mukha, kung puwede lang. Palit tayo, sige, pero hindi puwede, e. Gayahin ko si Xander Ford? ‘Di bale na lang, Father, he-he. Basta lalaki ako. Hmm. Oo na, bi ako. Hindi pala ako straight na lalaki.

O, siya, heto na nga. May isa akong babaeng kaklase noon na tawagin na lang natin sa pangalang Maureen. Nasa ika-apat na baitang ako noon at kaarawan ko–October 23… tandang-tanda ko pa, Father. Naging malapit kami ni Maureen sa isa’t isa. Sabi niya pa nga noon, crush niya ako. Siyempre, puppy love lang iyon, bata pa siya, e. Binati niya ako ng ‘Happy Birthday’ noon na may kasamang halik sa pisngi. Bahagya akong kinilig, siyempre, galing sa ibang tao. ‘Yung mama ko lang ang gumagawa sa akin noon. Alam pa niya ang favorite number ko–23. 

“Dahil birthday mo, tattoo-an kita sa braso ng 23. Okay lang ba?” 

Tumango ako, mabait akong tao saka lahat ino-oo-an ko kahit ‘di ko gusto. Bilang kaarawan ko rin noon, pinaubaya ko na lang sa kanya kung saan ako uukitan. Ballpen ang ginamit niya, ‘tas medyo masakit pa ang pagkakakayod ng matalim na ballpen. Hindi ako umaray, baka kapag kasi umaray ako, ma-offend siya. Ayokong may mga taong masasaktan ang damdamin dahil sa akin. Kahit ako na lang, titiisin ko na lang para sumaya sila.

Pagkauwi ko po noon sa bahay, tiningnan ko agad sa salamin ‘yung tinattoo sa akin ni Maureen. Napangiwi pa ako kasi ang hapdi ng tattoo niya. Parang natuklap pa iyong balat ko. Pumasok no’n ang kapatid kong lalaking sumunod sa akin sa silid.

Maangas siyang humiga sa malambot na kama. Ilag ako sa kumag na ‘yon dahil biglang kumukulo ang dugo ko–para mag-away kaming dalawa. Kumabog kasi ang dibdib ko nang sobra kay Wyn. Ang bilis. Bigla rin ang pagsalubong ng kilay ko. Huminga ako. Sunod-sunod. Namumula kasi talaga ang pares ng mga mata ko sa ‘di ko malamang dahilan ‘tas antimano’y nawala na lang. Sore eyes ba ‘yon o kung ano?

Lumabas ako noon bago pa niya ako asarin sa nakita niyang ukit na numero sa braso ko. Kasama ko siya sa kuwarto ko kaya aso’t pusa kami talaga dahil gitgitan at agawan sa iisang kama. Tiyak kakantiyawan niya ako. Sasabihin pang: Birthday ni Yatskie. Twenty-three sa braso, pang-aasar sa akin. Alam niya kasing mainitin at pikunin ako kaya pinagpapatuloy niya ang pagpapansin kahit ‘di ko gusto.

 Lumabas muna ako noon para magpahangin. Baka nanggagalaiti lang ako nang mga oras niyon. Pero habang tumatagal, napapansin kong hindi na normal ang pagiging mainitin ng ulo ko.

Napapansin na rin ng pamilya ko ang pagbabago ko. Para bang nagpipigil ako. Gusto ng kumawala nang kung anuman ang nasa loob ko pero kinokontrol ko. Ayoko talagang magpadala sa bugso ng damdamin.

Tinanong nila ako kung okay ba ako, ano bang nangyayari sa akin o…naka-shabu raw ba ako, singit ni Wyn na may patawa-tawa pa. Bigla akong nagwala noon. Lumalim ang boses ko. Triple ang boses na sininghalan ko si Wyn; Hindi ako naka-shabu! Bawiin mo ‘yang sinabi mo, hindi ako naka-shabu! Hinampas ko nang malakas ang lamesa kasabay ng pagtapon ng pagkain na nasa pinggan at ang pagkabasag ng mga babasaging kasangkapan na naroon. 

Una kong nadampot ang tinidor sa lamesa. Nilabas ko ang galit ko sa pamamagitan ng pagbaon ng tinidor sa bao ng ulo niya. Gigil at buong lakas kong ibinaon iyon sa templo ni Wyn hangga’t hindi nahuhupa ang galit na nararamdaman ko. Tumalsik sa mabalasik kong mukha ang malapot na pulang likido at pira-pirasong utak ng kapatid ko. 

Napahinga ako nang maluwag sa ginawa ko noon. Nabitawan ang tinidor at kasabay ng pagkalansing noon, dumako ang ‘di ko makapaniwalang paningin sa pamilya ko sa ginawa ko kay Wyn.

Labis na nasindak ang apat sa akin; si Mama, Papa, si Nadja at ang bunsong si Loydie na apat na taong gulang na noon na walang tigil sa pag-iyak. 

“Anong ginawa mo sa kapatid mo?!” sigaw sa akin ni Papa.

Tangkang hahawakan ko sana sila pero kaagad silang umiwas. Para bang nandidiri. Sumalubong ang kilay ko saka napakuyom ang palad ko sa mapang-uyam nilang tingin. Anak nila ako pero bakit ganoon sila kung mapangmata agad sa akin?

Tangkang lalapitan na sana ako ni Papa pero tumungtong kaagad ako sa upuan at tinusok gamit ng hintuturo ko ang kaniyang kaliwang mata. Pumalahaw si Papa sa sakit. Bumaha na rin ng sigaw ang tahanan namin. Dinampot ko ang kutsilyo sa ibabaw ng lamesa. Ginilitan ko ang leeg ng Papa ko. Sinusubukan akong pigilan ng tatlo kong natitirang pamilya sa ginagawa ko pero hindi ako nagpaawat–pati sila dinamay ko. 

Pinagsasaksak ko rin sila… oo, Father. Pati si Loydie, ginilitan ko rin sa leeg dahil sobrang ingay niya.

Lumuluhang nilisan ko ang bahay naming puro na lamang nakatira ay patay na katawan ng pamilya ko. Kasabay ng paglisan ko sa pagpaslang sa pamilya ko, iniwan kong nakabukas ang kalan na ‘di kalauna’y sumabog dahil narinig ko pa ‘yon sa ‘di kalayuan. 

Noong una, walang nakaalam noon. Independent house lang kasi iyon. Puro matatayog na puno lang ang nakapaligid at sobrang malayo sa iba pang bahay. ‘Tapos, sumunod na araw, nabalita sa media ang karumal-dumal na nangyari sa pamilya ko–na ako ang mismo ang may kagagawan.

Akala rin nila, patay na ako dahil hindi nila makita ang bangkay ko noon. Bigla ring sinaputan ng kung anong bait ang utak ko. Hubo’t hubad akong pagala-gala noon hanggang matagpuan ako ni Lola Medilleta, isang mayamang matanda na nagmamay-ari ng sikat na produkto ng langis.

Sinubukan niya akong tanungin kung sino ako–hindi ko sinabi ang totoo kong pangalan sa halip ay nag-imbento ako. Rex ang sinabi ko. Tinanong din niya ako kung may pamilya ako pero panay lang ako sa pag-iling no'n. 

Hindi na niya ako inurirat pa. Masaya raw siyang natagpuan ako dahil nasasabik si Lola Medilleta na magkaroon ng makakasama sa mansion niya na isang guwapong batang kagaya ko. Sa tanang buhay niya raw kasi, wala pa siyang maituturing na anak maliban sa mga kasama nitong apat na itim na pusa.

Hindi na naulit ang kakaibang nangyari sa akin noong napatay ko ang pamilya ko, Father. Nabago na rin ang pagkakakilanlan ko bilang si Mondie na naging Rex na. Bigla ang paglaho ng pagiging mainitin ng ulo ko at pagkulo ng dugo ko. Kataka-taka lang dahil iyong nakaukit sa braso ko na; 23 ay nag-iba. Naging 18 na lang po noon.

Pinag-aral ako ni Lola Medilleta hanggang sa magkolehiyo ako. Tinutuldukan ko rin ang nararamdaman kong galit sa tuwing may kumakanti sa akin. ‘Wag ko na lang pansinin. Para talaga kasing binubulungan ako ng demonyo.

Major in Business and Management ang pinakuha sa akin ni Lola Midelleta. Maganda raw iyon upang kapag nawala na raw siya sa mundong ito, ako ang humalili sa kanyang hawakan ang negosyo niya roon sa langis.

Marami akong naging malapit na kaibigang nakilala ko. Isa na roon, si Liberty. Sweet siya saka maalaga. May ‘care’ rin siya sa akin. Nagtapat pa nga siyang type raw niya ako dahil tahimik lang ako sa isang tabi at parang inoobserba ko raw muna ‘yung magiging kaibigan ko. Maputi at maputla rin kasi ako na isa sa hanap niya sa lalaki.

Biniro ko pa nga siya noon, baka napo-fall na siya sa akin nang hindi ko namamalayan.

Nagkapalagayang-loob kaming dalawa, hanggang sa naging kami. Sobra ko siyang minahal nang husto kaya ibinigay ko sa kanya lahat maski ang luho niya.

Apat na buwan na kaming magkarelasyon ni Liberty nang may nahagip ako sa face book account. Halos lumuwa na ang mata ko at lumapat iyon sa screen ng cellphone ko sa nakita kong may kasama siyang ibang lalaki sa isang resort na ‘di ko nalalaman.

Kinompronta ko agad siya noon. Katwiran niya pang matagal na ang litratong iyon. Nag-throwback picture lang siya na hindi ko naman pinaniwalaan. Mahigpit ko siyang hinawakan sa braso. Pumiksi siya pero hindi ko siya binitawan. Nasasaktan daw siya, pero iyon lang ang tanging paraan ko upang magsabi siya ng totoo–ang saktan siya!

Pumupula na raw ang mata ko sa galit noon. Ayaw pa ring umamin ni Liberty…kapatid niya raw ang nasa larawan.

Minura ko siya kasabay ng pag-untog ko sa kanya sa pader ng inupahan kong kuwarto dahil patuloy pa rin siya sa pagsisinungaling. Paulit-ulit ko siyang inuntog kasabay ng pagtalbog ng mabilis ng puso ko. Umiral na naman ang demonyo noon sa utak ko. Pilit pinapakalma ang sarili at humanap ng paraan kung paano ko lilinisin ang ginawa kong krimen kay Liberty. Napipinturahan ng dugo ang pader kaya gumamit ako ng alcohol upang linisin ‘yon maging ang zonrox. Gumamit ako ng gloves bago lagyan ng tingga sa ulo si Liberty na pinalabas kong nagpakamatay ito.

Pinaliguan ko ng glue ang baril na ginamit pati ang kamay ko upang hindi ma-detect ang fingerprint doon, bago pinahawak sa dilat na matang wala ng buhay na ex ko.

Naging pangunahing suspek ako sa nangyari pero dahil na rin sa wala silang nakuhang sapat na ebidensya sa pamimintang sa naulilang pamilya ni Liberty sa akin, napawalang sala ako. Dagdag pa na may mga koneksyon si Lola Midelleta sa pulisya.

Marami ng lumalayong mga kaklase ko dahil sa nangyari pero may mga lumalapit pa rin dahil pinapagaan nila ang kalooban ko. Hindi raw nila akalaing magagawa ni Liberty na magpakamatay. Lumabas pa tuloy na kasalanan ni ex ang lahat dahil makasarili ito at kinikimkim ang sariling problema sa nobyo niya–na walang iba kundi ako.

Lungkot na lungkot ako no'n. Mag-isang nagmemeryenda sa isang pabilog na mesa sa kantina habang inuusig ng konsensya’t pagdurusa sa sarili. ‘Di ko na lang namalayan ang presensya ng pagtabi sa akin ng isang magandang dilag.

Nagpakilala siyang Manilyn. Mula sa Education Department. Kinumusta niya ako noon kung ano na ba ang nararamdaman ko. Tipid na ngiti lang ang isinagot ko bago isubo ng buo ang natitirang burger sa puting plastic nito.

Sabi pa niya; para raw akong maaagawan, sabay hagalpak ng tawa. Nagsalubong ang kilay ko. Napansin niya sigurong magagalit na ako kaya binawi niya ‘yung kaniyang sinabi.

Madaling makainis ang babaeng ‘yon pero magaang kasama. Pinuna niya pa ‘yung tattoo ko noon sa kanan kong braso. Kum-peyborit ko raw ba ‘yung numerong 17?

Napamulagat ako sa sinabi niya. Dati, 18 lang ito. Bakit 17 na? Sasabihin ko sanang 23 ang peyborit number ko pero iniba na niya ang topic. 

Marami kaming napag-usapan noon. Tawanan, biruan, basta, puro masasaya lang. Palagi na rin kaming magkasama sa kantina noon. Nagka-develop-an kami ni Manilyn. Parang wala ngang ligaw at naging kami.

Sabi niya pa; gaya raw ng numero ko sa braso na 17 ay nagkatuluyan kami. September 17 kasi nang maging kami ni Manilyn. Naging magkarelasyon kumbaga. Natatakot din ang puso ko na baka magaya siya kay Liberty kaya bilang proteksyong akin lang si Manilyn, pinilit ko siyang idala sa paraisong alam ko.

Ayaw niya noong una dahil inosente pa raw siya sa ganoon. Sabi ko, sa una lang naman masakit, masasarapan din naman siya ‘di kalaunan. Sa huli, napapayag ko siya dahil mahal niya ako.

Naging maingat naman ako noon, Father. Promise. Walang pagpupumilit. Sa labas ko talaga pinutok ang libog ko. Pero parang sumabog ang balitang nagdadalantao raw si Manilyn. 

Nagalit ako kasi alam naman naming dalawa ang romansang naganap sa amin sa kuwarto. Aabot sana no'n ng langit pero inilihis ko dahil takot din naman ako sa iniatang na responsibilidad.

“Rex, buntis ako. Ikaw ang ama,” siwalat niya. 

Pinakita niya sa akin ang pregnancy test kit niya. Dalawang pulang guhit. Puta! Hindi talaga akin ‘yon, Father. Maniwala kayo.

“Sinong ama niyan?" singhal ko sa kanya.  "Sinong nakabuntis sa ‘yo!” Hindi talaga ako naniniwala.

“Ikaw lang naman ang gumalaw sa akin, Re–”

“Sinungaling!” Hinugot ko sa nakasuksok na pantalon ko ang baril.

“Rex, anong gagawin mo? Rex, ibaba mo `yan. Namumula ang mata mo, Rex. ‘Yung tattoo mo sa braso, Rex, umiilaw–!” 

Umalingawngaw ang putok, tanda na nakalabit ko ang gatilyo sa baril ko.

Bulagta ang patay na katawan ng malandi kong nobya sa madulas na tiles ng banyo.

Hindi ko na nakontrol noon ang sarili ko, Father. Niluwa ako ng CR kung saang nag-usap kami ni Manilyn–na pinaslang ko–na kinitil ng demonyo kong pag-iisip.

Binalingan ko ang mga nagsisitakbuhang mga estudyante sa narinig nilang pagputok ng baril na nilikha ko. Buong lakas at paulit-ulit kong sinisigaw; kung sino ang nakadale kay Manilyn, magpakita ka! Habang sunod-sunod ng putok ng baril ang pinapakawalan ko sa itaas.

Sa tuwing may tumatakbong lalaking nakasasalamuha ni Manilyn noon, hinihinala kong sila pa ang dumale sa siyota ko. Pinapasalubungan ko ng putok. Sunod-sunod. Kahit ‘yung mga close teacher ni Manilyn, pinapasalo ko ng bala. Ayaw nilang umamin, e. Halata namang may pagnanasa rin sila kay Manilyn, mga hudas sila!

Sinubukan akong pigilan ng guard pero kahit sila, binabaon ko ng bala. Dumanak ng dugo sa eskuwelahan. Napakaraming dugo na naging kagagawan ko!

Umuwi ako noon kay Lola Midelleta na naliligo na sa sariling dugo. Ngunit nakaantabay na pala roon ang mga alagad ng batas. Kaagad akong dinakip. 

Multiple murder with homicide ang kinaso sa akin. Labing dalawang estudyante ba naman ang binaril ko kasama si Manilyn. Wala akong palag doon. Maraming saksi maski CCTV –alam ang ginawa kong katarantaduhan. Kalungkot lang, Father, nawala na sa akin lahat. Ewan ko ba. Hindi na rin inilaban ni Lola Midelleta ang kaso upang makalaya ako. Mas idiniin pa niya ako lalo. Siguro, nalaman na rin niyang kriminal ako ng tunay kong pamilya noong onse anyos pa lang ako. 

May pinaslang din ako na ka-inmates ko sa kulungan. Lumaban lang ako dahil balak nila akong pagsamantalahan–lamugin ang katawan ko sa pamamagitan ng pagbirada sa akin. Mga hayop!

Father, maniwala kayo. Batid ng Diyos na hindi ako ito. Hindi ako ang may-gawa ng lahat ng iyon. Kundi ang Maureen na `yon!

Siya ang nag-tattoo sa akin sa braso ng 23. Wala akong kinalaman. Biktima lang din ako. Detalyado ko namang inamin sa ‘yo ‘yon, Father, dahil nga may kumokontrol sa akin. Saksi ako sa lahat nang ‘yan. ‘Di ko gusto ang lahat-lahat! May kumokontrol talaga sa akin, promise.

Bente-tres anyos na ako. Saktong kaarawan ko ngayon. Kahit ngayon lang, sana maibulong ninyo sa Panginoon na tanggapin Niya ako. Ayoko na nang demonyong sumasanib sa akin, Father. Basbasan ninyo ako. Hugasan n’yo ang kasalanan ko. Maniwala kayo.

Bago man sana ako turukan ng lethal injection, gusto kong lisanin na ng demonyo ang katawan ko. Ayoko na ng ganitong pakiramdam. Ayoko na!

Po? ‘Yung tattoo ko sa braso? Number 1? Ay, oo nga, Father, ‘no? Bakit 1 na lang ito?

O, Father. Bakit ka lumalayo? Walang ibig sabihin ‘yan. Dito ka lang, Father. Gusto ko pang magkumpisal sa ‘yo bago ako bitayin. Pati ba naman ikaw, Father, nilalayuan ako. 

Ano?! Namumula ang mata ko, Father? Hindi, ah… Nilalayuan mo ako. Akala ko disipolo ka ng Diyos – katulad ka rin pala nila. Mapanghusga! Mapangmata!

Hoy, saan mo nakuha ‘yang baril, Father? Please, ‘wag mong iputok ‘yan! Please, Father! Please! Please! `Wag, Father! `Wag!`Wa–

***Ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 12.

 

Pagtaya mula sa Pananampalataya

"Suko na ako."

Madalas kong naririnig ang mga katagang ito sa pelikula; iyong kriminal na handa ng magpaposas sa mga pulis. 'Yung handa ng magpakulong, handa ng harapin ang kaniyang kasalanan at handa ng maparusahan. Tingin ko naman, nararapat lang sa kanila 'yon lalo na kung napatunayan namang nagkasala sila. Pero minsan, nakararamdam ako ng awa sa tuwing ilalagay na sila sa silya elektrika o tuturukan ng lethal injection. Sa sitwasyong 'yon, ang demonyo – magtatawag na ng iba't ibang santo upang mailigtas sila mula sa bingit ng kamatayan. Pero naisip ko, paano kung inosenteng matatawag ang itinuring na demonyo ng lipunan? Gaya ko na wala mang kasalanan, pero araw-araw kong nararanasan na bitayin ng mga pagsubok lalo na sa sarili ko.

Apat na buwan bago ang itinakdang pagtatapos ko sana sa kolehiyo, napag-alaman kong may INC(Incomplete) pala ako sa class card. Business Math. Maituturing kong isa sa pinakamadaling major subject sa kurso ko. Pero noong balikan ko ang bahagi ng taong sinayang ko dahil walang tumulong o naglakas ng loob na magpaalam, nanlumo ako sa sarili ko. Maraming tanong na 'bakit' at 'paano kung' ang pumuno sa utak ko. Bakit kasi ako sakitin? Bakit naman ako dumedepende sa iba? Paano kung hindi ako nagka-HEPA? Paano kung hindi ako nagpadala sa hiya? Siguro gaya nila, guro na rin ako.

Ang totoo, bilang lang sa daliri ang itinuturing akong kaibigan. Minsan nga'y naiisip ko, nakikipagkaibigan lang sila sa tuwing may kailangan na. Wala talaga akong kaibigan. Tahimik kasi akong tao. Introvert. Hindi palasalita. Nagsasalitang mag-isa. Mahirap na. Kapag nagsalita ka o sagutin mo ang tanong sa 'yo, maaari kang makasakit ng iba. Ayaw na ayaw kong nakakasakit ng kapwa. 

Kaya buwan din ang lumipas sa pagkimkim ko nang problemang iyon. Hindi ko ipinaalam sa mga magulang ko na hindi ako makapagtatapos ng pag-aaral. Inosente ako pero 'di ako gumawa ng paraan. Kasalanan ko rin naman. Kailangan kong balikan ang asignaturang ibinagsak ko nang hindi sinasadya. Ngunit kailangan ko munang ipagtapat sa mga magulang ko na hindi ako makasusuot ng toga. Makaaabot ng diploma. Makakakanta ng "A Million Dreams" sa pelikula ng The Greatest Showman. Kahit mahirap. Madismaya man sila sa pag-amin ko, hindi ko na maibabalik ang panahon na kung alam ko lang nagkaroon man ako ng kamalayan, magagawan pa siguro ng paraan.

Dito ako nag-umpisang kumapit sa Panginoon. Nagsimulang itaya ang buhay ko sa pananampalataya. Inagaw ang puting rosaryo sa aming Poon. Ibinulsa. Umusal ng panalangin. Sinasalat sa bulsa ang bagay na nagpapagaan sa aking damdamin. Natutong magsimba linggo-linggo. Subalit hindi pa rin magawang ibuga ng bibig ang kasalanang nasalansan na ng mahabang panahon. 

Malapit na ang graduation. Pinuno ako ng tanong ng mga magulang ko; "Ano ng balita sa graduation mo, anak?" "Anong gusto mong handa. Jollibee na lang tayo?" "Magkano ba ang dapat na i-settle na bayarin sa school mo, anak?" Tipid na ngiti lang ang isinusukli kong sagot kay Mama. Mas lalong lumala ang pagiging tahimik ko. Bumubulong lang ako. Pero lingid sa kanila, umuusal ako ng dasal. Sumugal ako sa Panginoon na anumang mangyari, haharapin ko ang kahihinatnan ng lahat.  

Hanggang sa inihayag ko na kay Mama't Papa ang suliranin ko sa eskuwelahan. Hindi na nagulat si Mama. Pero si Papa, bahagyang nalukot ang mukha.  Inaasahan ko na 'yon. Ipinagdadasal ko na lang na sana hindi malamig ang pakikitungo niya sa akin. At ang lumipas ay kinalimutan na no'ng natuloy akong nagtapos sa sumunod na taon.

Sa bawat pagtaya ko sa pananampalataya, minsan nadidiskubre ko sa sariling may dapat akong baguhin. Ang pagiging introvert ko ay parte na ng pagkatao ko. Hindi siya kasalanan. Inosente lang sa parte na hindi ako sanay sa iba. Ngunit sa puntong ito, masasabi kong "suko na ako."

"Isusuko ko na ang buhay ko sa Kanya."

***Ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 12 .

TULAla (Tulang Maka-Introvert)

            PAGNINILAY SA MATAMLAY

Nandiyan ka na naman sa tabi,

Nagmumukmok at 'di mapakali,

Lunod ang isipa'y balisa kasi,

Hirap ikalma 'iring sarili.

Nandiyan ka naman sa sulok,

Iniisip ang mundong naging tatsulok,

Ang buhay raw ay napupunô ng pagsubok,

Hinihintay ang katawan mong tuluyang mabulok.

Nandiyan ka naman sa higaan,

Bakit parati ka bang ganyan?

Tulala't nag-iisip ng hindi naman kailangan,

Kailan daw ba siya makararating sa huling hantungan?

Nandiyan ka naman sa inyong bahay,

Akala nila'y buhay mo'y hayahay,

Sa palagay mo kasi itinuturing ka nilang parang patay,

Dahil sa ugali mong palagi na lang matamlay.

Ano bang mali sa pagiging tahimik?

Kung para sa iba'y katumbas ng isang malalang sakit,

O 'di naman kaya'y tila nasisiraan na ng bait,

Sa persepsyon mo'y kapag nagsalita ka'y may malaking kapalit.

Hindi mo naman ginusto ang mapag-isa,

Ayaw mo lang talaga ng may makakasama,

Panulat at kapayapaan ang lagi mong dala,

Kaulayaw ang sariling mundo kaysa dumepende sa iba.

Hayaan mo lang ang iisipin nila,

Ni tahimik o madaldal 'di mawawala ang mga mapanghusga,

Gusto mo mang tumakas sa iyong pagkatao o tuluyang makawala,

Huwag mo lang isipin na maglaho na lang ng parang bula.

HIBIK NG TAHIMIK

Araw-araw,

nakikita kitang

naglalakad mag-isa

walang kasama.

Masaya

roon sa tabing kalsada

sa mga

walang makakakita.

Malaya

na tila kalapati

sa ibang ibong

mapang-api.

Gabi-gabi

umiiyak ka

na 'di alam

ng iyong pamilya.

Malungkot

habang namamaluktot

ika'y nakatalikod

at nagmumukmok. 

Nakakulong

sa dusa't sakit

na 'di masabi

punong-puno ng bakit.

Kung

kaya lang burahin

ang gabi

ng kaniyang mga luha

matagal na sanang

natahimik 'iring kaluluwa.

MALAY SA LAMAY

"Bakit siya matamlay?"

"Ganyan na siya, Melay 

di pa no'n patay 

ang kanyang tatay."

Ginusto ko bang iwanan kami ni nanay,

Habang si tatay nawawalan na ng kulay,

Nasaan siya no'ng ako'y nagbubulay-bulay,

Kung sarili ko lang no'n ang aking karamay.

Mahirap alayan ng titig ang mga nagkakape,

Lalo na ang nagsusugal harap sa aming kalye,

Bulungan ng nakikiramay 'di na bale,

Kaysa iba riyan palaging nangungusume.

"Sobrang tahimik niyang bata."

"Baka naman bibig niya'y namatanda."

"Ang sabihin mo'y pinutulan ng dila."

"Parang pipi naman yata."

Sa loob ng bahay na punô dapat ng pagdadalamhati,

Komosyon ng paksa nila'y sa akin nahahati,

Kung tawagin ako'y ngiti lang ang aking pagbati,

Ayokong humarap sa kanila wala namang masasabi.

Ganito na yata ang traumang hatid sa akin ng namatay,

Hindi makasalita't puno ng takot na nananalaytay,

Paano ko ba makalilimutan ang tatay?

Kung siya ang dahilan kung bakit ako naging ganito katamlay. 

Hinalay!

***Ang mga tulang ito ay lahok sa Saranggola Blog Awards 12.

                         

                                                               

Prostethics

Photo Credits: Alex Asc

Ano ang tinatago ng isang Meicy Acio bukod sa punong-puno siya ng nunal sa mukha?

Umupo ako sa isang silya, sinandal ang likuran ko bago inangat ang aking ulo upang iharap ang kinatatakutan kong makita. Sabi nga ng Lola Antang kong pumanaw na, 'Face your fear'. 

Nakikita ko ngayon ang sarili kong repleksiyon sa salamin.

Ayoko nang umiyak. Ayoko nang matakot sa sarili kong mukha kahit maraming mga itim na tuldok ang sakop, tanda ng panunukso sa akin ng mga tao. Lalo na si Irish, ang numero unong manlalait at pinapansin lagi ang hitsura ko.

Sabi pa raw niya, bakit hindi ko raw subukang mag-audition sa mga horror movie? Tiyak daw maraming tatanggap sa akin bilang nakakatakot na nilalang. Maraming mag-aagawan na producer para ako ay kunin at gaganap na aswang. Tatak daw ang mukha ko sa mga tao kapag daw napanood nila ako.

Eh, paanong tatatak? Ibig ba niyang sabihin, katatakutan?

Palibhasa, sexy lang siya at pinagpala ang kaniyang mukha.

Sawa na ako sa pang-aabuso at ginagawa nila sa akin sa tuwing papasok ako ng school. Inaapi at kinukutya na walang halong awa akong nakikita sa kanila.

Umiling-iling ako sa mga naiisip ko na iyon. Namumuo na naman ang tubig sa aking pares na mata. Hindi ito puwede, kailangan kong lumaban! Hindi na ako magpapagapi sa mga tawanan nila.

Bago pa man tumulo ang luha ko ay pinalis ko na iyon. Magpapaganda ako ngayon at bukas na bukas, makikilala nila ako bilang...Irish Potterson at hindi na si Meicy Acio na isang talunan.

Narinig ko ang pagkatok sa aking kuwarto at bumukas ang pinto. Pumasok dito si mama para alalahanan ako.

"Anak, matulog ka na bago ka pa mahuli sa school mo bukas."

"Opo, mama. Tatapusin ko pa po ito."

Lumabas na si mama sa aking kuwarto at bumaling ako sa salamin na tinugunan ang pagkangisi ng labi sa sariling repleksiyon.

---

Ang buong akala ng lahat pagkapasok ko sa aming klase ay ako si Irish. 

Bumungad sa akin ang dalawa niyang alipores na si Jelay at si Criselda.

Kung ano-ano agad ang mga sinabi nila sa akin kung anong new twist daw ang gagawin nilang trip pagkapasok ni Meicy, hindi nila alam na ako iyon.

Ngisi lang ang sinagot ko sa kanila at saka sinang-ayunan. Sinasakyan ko lang sila upang hindi halata ang pagpapanggap ko.

"Paano kaya kung pagpasok ni Nunal, may timba sa itaas ng pintuan ng room na may lamang ihi?" suggestion ni Jelay tapos tumawa pa ang bruha.

"Bulok na iyan, girl, how about may lamang ihi with matching dumi na lang ng kaya ng tao?" dagdag ni Criselda. Mas lalong tumawa ang dalawang bruha samantalang ako ay napapangiwi sa mga naiisip nila.

Nilagpasan ko ang dalawa saka inirapan bago pumunta sa upuan ko.

"Huy, Irish, bakit ka nakaupo riyan? 'Di ba, upuan 'yan ni Nunal?"

Natauhan ako sa napagtanto. Oo nga pala, ako na pala ngayon si Irish Potterson. 

Umakto na lamang akong hindi ko alam at saka nagtungo sa upuan mismo ni Irish. Sa gitna nina Jelay at Criselda.

"Ano na girl? Ise-set-up na ba natin iyong smell bad idea ko?" si Criselda na nakangisi.

"Whatever you want," ani ko na ginaya sa tono ko ang boses ni Irish na may pagkamaarte. Hindi pa ako gaanong sanay sa mga mannerism nang Irish niyon kaya medyo naninibago sa akin ang dalawang bruha. But I do my best to pretend.

Pagkatapos i-set-up ng dalawa ang mga bitag para sana sa akin ay nagtungo na sila sa kanya-kanyang upuan. Tila excited ang dalawa sa gagawin nila pati iyong ibang mga kaklase ko, excited na rin matunghayan ang kahihiyan ko. Gagawin nila iyon bago dumating ng thirty-minutes ang aming guro.

Ako naman, excited na rin sa kapalpakan ng dalawa at pagkadismaya ng mga mukha ng kaklase ko kasi expected ko nang walang Meicy na darating. 

Subalit laking gulat ko nang naghagikgikan ang mga kaklase ko. Kasunod ang malakas na tawanan na narinig ko sa buong paligid. Hi-hindi 'to maaari... Nanlalaki ang mata kong nabuhusan ng timba na may lamang ihi at dumi ang isang taong punong-puno ng nunal ang mukha. Kitang-kita ko ang tanda sa pagmumukha niyon kahit naliligo na sa dilaw na likido ang babaeng iyon. Papaanong?

Tunganga lang ako at unti-unting napapaawang ang bibig. Hindi ako makapaniwala. Imposible...

"Shucks, amoy panghi na rito. Nasaan na nga ba ang janitress at nang malinis ang isang iyan?"

Rinig kong insulto ni Jelay pero hindi iyon ang tuon ko kundi sa babaeng nagpapanggap na pagkatao ko no'ng huli. Nanginginig na lumapit ako nang dahan-dahan kay Meicy. Tama nga sila, amoy panghi na siya.

Ilang dipa pa lamang ako ay umatras nang maramdamang papalapit na ako sa kanya at saka tumakbo palabas. Sinubukan ko siyang habulin ngunit parating na ang guro namin kaya bumalik ako sa upuan ni Irish.

---

Umuwi akong nakaukit pa rin sa pagmumukha ko ang pagtataka. Tiningnan sa salamin ang mukha ni Irish este mukha ko pala.

"Ang ganda ko," ani ko nang nakangiti pero kalaunan ay bumalik muli ako sa pagkaseryoso at pagkunot ng noo nang maalala ko iyong kanina.

"Meicy anak! kakain na."

Lumingon ako nang tawagin ako ni mama. Nakapasok na pala siya sa kuwarto ko. Halata ang mukha niya sa pagkabigla nang makita ang transformation na naganap sa akin.

"Si-sino ka?" tanong niya.

"Mama, ako ito, si Meicy. Ang ganda ko, 'di ba?"

Hindi nakaimik si mama bagkus ay natakot pa yata sa akin.

"Mama, ako ito... si Meicy. Iyong maraming nunal sa mukha, ang birthday ay January 22, 2001." Pagbigay ko ng patunay kay Mama pero para yatang hindi siya nakumbinsi. Hindi sapat ang patunay na iyon para mahila ko si mama na ako nga si Maicy kaya sinabi ko sa kanya kung ano ang hilig ko. "Mama, ako nga ito... si Maicy. Iyong mahilig mag-make-up ng kung anu-ano sa mukha noong bata pa?"

Siguro sa pangungulit ko, sa wakas ay napaniwala ko rin ang mama ko.

Nilapitan niya ako saka niyakap. Ngunit hindi talaga siyang makapaniwala na nagbago ang mukha ko. Sinabi ko na lamang kay mama, napanood ko kasi sa Youtube kung paano sa pamamagitan ng prostethics kaya ako gumanda ng ganito, napag-aralan ko naman, natutunan, kaya gayang-gaya ko ang pagmumukha ni Irish at natakpan ang mga nunal sa mukha ko.

Sa kalagitnaan ng mainit na pagyayakapan namin ni mama ay nakita ko sa nakabukas kong kuwarto na may dumaang babae. S-Si Irish ba iyon?

Natatakot man at the same time kinikilabutan, ipinagsawalang-bahala ko na lamang.

---

Kinabukasan, bumungad sa akin ang mga kaklase kong takot na takot sa akin. Nilalayuan. Ano bang mali sa akin, maganda na nga ako, 'di ba? Kamukha ko na si Irish? Wala na akong ka-nunal-nunal sa mukha. Pero bakit ganito sila makailag sa akin?

Kataka-taka man ang ikinikilos nila, waring kinutuban na ako.

"Hey classmates? What's wrong?"

May isa ako classmate ang nakapagsagot sa akin ng matino kahit halatang takot na takot sa mga katagang binibitawan.

"P-Patay ka na. Patay ka na!"

Hi-hindi ito maaari? Na-natagpuan na ba ng mga otoridad?

Kalunan ay dumating din ang dalawang alipores ni Irish.

"Who are you?! Hindi ikaw si Irish girl!" singhal ni Criselda.

"Kagagaling lang namin sa morgue kanina, paanong..."

Natigil sa pagsasalita si Jelay nang mayamaya ay biglang may dumating na ikinalingon naming lahat. Pagod na pagod siya kasi akala niya ay late na siya na nakahawak ang dalawang kamay sa kanyang tuhod sa hingal. 

Mas lalong natakot at napasigaw ang mga kaklase ko nang mag-angat ng ulo ang babaeng iyon. Gulat na gulat din ako na para bang gustong tumigil ng puso ko sa sobrang pagkabigla. Si Irish iyan. Pa-paanong dalawa na kami? Pi-pinatay ko na siya! Hindi puwedeng dalawa kaming Irish na magkaharap dahil ang tunay na Irish ay bangkay na!

Nasa akin na ang mukha niyang binalatan ko at pinalit sa pinaglihi sa buto ng pakwan ang aking pagmumukha. 

Ibinaon ko na siya sa lupa tatlong araw mula ngayon na batid ko namang hindi matutukoy ng pulisya. Paanong?

Ah, may nakakaalam ng lahat! May nakakaalam kung sino.

Agad kong iniwanan ang mga classmates kong nakanganga pati ang isang Irish na kamukha ko. Wala akong pakialam basta mapuntahan ko mismo ang lugar kung saan ko ibinaon ang katawan ni Irish Potterson.

---

Nagtungo ako sa likod ng palengke kung saan ko inilibing iyong bruhang ginamit ko nang mukha. Mga gabi ko isinagawa ang krimeng iyon. Malabong may nakakaalam. Noong tapos na ang klase namin at kasalukyan kaming umuuwi na para maglakad, palihim kong sinundan si Irish.

Nang saktong wala ng tao ang nakakahalubilo niya ay agad ko siyang sinugod. Hindi siya makasigaw, hindi pa siya nakaporma, nabigla na lang yata siya nang nasaksak ko na siya gamit ang patalim sa kanyang likuran. Maka-ilang ulit ko siyang inundayan. Walang tigil. Hanggang sa malagutan na siya nang hininga.

Dinala ko siya sa aming bahay. Tulog no'n si Mama, nang sa gayon ay tahimik kong masagawa ang aking plano. Isang operasyon. Para raw maging epektibo ang paglalagay ng prostethics sa iyong mukha, ang mismong mukha mismo ng gagayahin mo ang kunin ko.

Ayon sa pagkakaintindi ko sa sinasabi sa YouTube. Kaya iyon ang ginawa ko. Gamit ang manipis na kutsilyo, hiniwa ko muna ang chin ni Irish, manipis lang daw, pero sa pagka-excited ko ay malaking laman ang nasama sa pagkakahiwa ko niyon. Pulang-pula ang laman ng sa likuran ang balat nito. Pawis na pawis pa ako habang ginagawa iyon, sa tingin ko, pasmado rin ako kaya medyo uka-uka yata ang pagtatanggal ng balat sa mukha. Gayon pa man, naging matagumpay ako.

Hindi na nga makilala ang bangkay na si Irish lapat na lapat na ang pagkapula at pagdaloy ng pulang likido rito. 

---

Habang inaalala ang ginawa kong iyon at hinuhukay ko ang saktong pinaglibingan ko kay Irish ay narinig ko sa likuran ko ang pamilyar na pagtawag.

"Anak!"

Nilingon ko ang tumawag at nagulat akong si Irish ang nasa harapan ko.

"Tigilan mo na ang panloloko mo... anak."

"M-Mama? I-ikaw?"

Walang salita ang lumalabas sa aking bibig. Nilamon na siguro ako ng revelations na si Mama pala ang nakakaalam ng sikreto ko.

"Sorry, anak at naisuplong kita. Ako rin iyong kahapon na gumaya sa iyo bilang si Maicy. Natutunan ko ang panggagaya rin ng mukha, ang paggawa ng maskarang may halong dasal sa ina kong mangkukulam na si Lola Antang mo, sa pamamagitan din ng iyong kagamitan sa iyong kuwarto. Sorry anak, sorry..."

Halos kainin na ako ng aking natuklasan. Ngayon ko lang din napagtanto na may lahi pala kaming mga mangkukulam. Hindi ko akalaing ganito ang kahihinatnan. Tinraydor ako ng sarili kong ina.

"Matagal ko nang alam, anak, pinatay mo si Irish. Gising ako no'ng gabing iyon. Sa pamamagitan ng nalalaman kong dasal ay natukoy ko kung saan mo inilibing ang kaklase mo. Araw-araw kitang nasusubaybayan, ang kilos at galaw mo, anak. Sa pamamagitan ng dasal ay nababantayan kita. Pero hindi ko aakalaing ganito ang kahihinatnan." Bumuhos na ang luha ni Mama. Ako naman, hindi ko na rin maikubli ang nakakulong kong emosyon sa dibdib.

Napaluhod ako bago ko iangat ang nanginginig kong kamay saka ito'y tiningnan. Tuluyan na ring bumagsak ang luha ko. A-ano bang nagawa ko? Nakapatay ako kasi hindi ako nakuntento sa mukhang ibinigay sa akin? Ba-bakit?

Papalapit si Mama sa akin upang yakapin ako. Ngunit hindi pa man ako nakalalapit para aluin ako ni Mama, nakarinig na ako ng pag-alingawngaw na bumasag sa emosyong nananaig at pumapagitna sa amin mag-ina.

Nadatnan ko na lamang ang pagbagsak ni Mama, nakabulagta at wala ng buhay ang kaniyang mga matang tumitig sa akin, pagkatapos ang pagtulo ng natitirang luha ni mama.

Biglang nahaluan ng galit ang puso ko. At nag-angat ng ulo na sa pakiwari ko ay mga pulis ang pumatay sa aking ina. Ngunit, gitla ako na ang bumalaga sa aking harapan ay ang pulang-pula at lapat na lapat na walang mukha, pamilyar na tindig ni Irish.

Pero, hindi na ako takot. Walang takot na tumayo ako saka kinaharap iyon. Kailangan harapin ko ang kinatatakutan ko sabi ni Lola Antang at papanindigan ko ito.

Galit na galit na akmang susugurin ko na sana ang multong iyon nang bigla itong naglaho bagkus...nakarinig na naman ako ng sunod-sunod na pag-alingawngaw, pagputok ng baril. 

Masaya na ako kasi nalabanan ko ang takot ko. Masaya na ako, dahil kahit ilang araw lang ay gumanda ako gamit ang mukha ni Irish, sa pamamagitan ng prostethics. Makakasama na kita, mama.

Wakas...

Ang Itinakda

Photo Credits: Alex Asc

Handa mo bang gawin ang lahat para sa iyong minamahal na kasintahan?

Ako si Alexander Fercigal. Isa akong taong lobo. Ipinanganak ako sa Eastwood Maldives sa bansang Europa pero dito na sa Pilipinas lumaki. Ewan ko ba kung bakit ako naging ganito. Sa tuwing kabilugan ng buwan, nag-aanyong mabangis na hayop ako at takam na takam na kumakain ng karne ng mga hayop na hinahanap ko kapag kinakain na rin ng dilim ang liwanag.

Hindi ako kumakain ng karne ng tao kahit gustuhin ko man ito. Kontrolado ko pa rin ang sarili ko kapag nagiging taong lobo ako.

Nagsimula ang pagbabagong-anyo kong ito noong nasa edad disiotso ako.

Sabi raw ni Mom, isinumpa raw ako. Isinumpa raw siya ng isang mangkukulam at ako iyong naging bunga ng pagkakasumpa sa aming pamilya. Ako iyong nagdurusa. Dahil lang sa inagaw ni Mom ang mapapangasawa sana ng isang mangkukulam, isinumpa nito ang ipinagbubuntis ni Mom at ako iyon.

Isinumpang maging karimarimarim na nilalang.

Lumaki akong hindi kapiling ang mga magulang ko. Nang mag-dose anyos na ako, doon nila ako naisipang abandonahin sa bahay-ampunan. Wala na silang pakialam sa akin kasi wala na raw halaga ang buhay ko. Malapit na raw kasi akong maging taong lobo.

Pagkatapos nila akong palakihin ng ganito, basta-basta lang nila ako pababayaan. Anong klaseng mga magulang sila? Palibhasa, magkakaroon na 'uli sila ng bagong anak. Iyong normal talaga. Hindi nila matanggap kung anong katauhang mayroon ako. Dapat noon palang, pinatay na nila ako upang 'di ako magdurusa ng ganito!

Akala ko kapag nasa bahay-ampunan ako, magiging maganda ang pamumuhay ko. Ngunit mali pala ako ng inakala. Sinasaktan ako ng mga madre roon. Pinapalo! Nilalagay sa sako! Kahit wala naman akong ginawang kasalanan. Kaya pala nila ginagawa 'yon, kasi pinag-utos sa kanila ni daddy.

Hanggang sa tumakas ako roon. Nagpalaboy-laboy ako sa lansangan. Nagkukulong sa madilim na kinasadlakan nang matagpuan ako ng isang hindi pangkaraniwang nilalang.

Siya si Dravid. May isa siyang anak na babae at ang pangalan nito ay Hanna. Noong mga bata pa lamang kami, nahumaling na agad ako sa taglay nitong kagandahan. Ang cute niya, ang ningning ng mga mata niya na animo'y kumikislap na bituin sa madilim na kalangitan.

Inampon ako ni Daddy Dravid. Dad na ang tawag ko sa kanya kasi sinabi naman nito na ituring ko na siyang parang isang ama.

Ngunit habang tumatagal ang panahon sa pananatili ko sa kanilang tahanan, may nadiskubre akong kahindik-hindik sa kanilang katauhan.

Mga taong paniki pala sila o sa madaling-salita, mga bampira.

Nasilayan ko sila minsan nang simsimin ng mag-ama ang dugo ng isang mortal na tao.

"Heto talaga ang tunay na katauhan namin, anak," sabi ni Dad Dravid. Hindi naman ako nasindak sa dalawa dahil hindi rin ako pangkaraniwan gaya nila.

"May sasabihin din po ako sa inyo, dad. Isa po akong taong lobo," bunyag ko sa tunay ko ring katauhan.

Tanggap naman ako ni Dad at nang mga oras ding iyon, mas tanggap ako ni Hanna. Magkaiba man ang lahing nilalang naming dalawa, nagbinata't dalaga kami na sabay naming tinupad ni Hanna ang isang pangako... magiging kami hanggang sa huling hininga namin na magkasama.

Pero isang kondisyon din ang sinabi ko sa kanya na hindi na siya maninipsip ng dugo ng tao imbes na puro hayop na lamang gaya ng aking ginagawa.

Nang si Dad ay lumipad na sa bansang Madagascar upang doon mamahinga sa kabaong ng napakahabang panahon, kaming dalawa naman ni Hanna ay nanatili rito sa Pilipinas.

Edad bente tres nang magsama kami ni Hanna sa isang liblib na lugar na tago sa mga mortal.

Kailanma'y hindi pa kami nagtatalik dahil ipinangako namin, kapag handa na kaming tanggapin kung ano ang magiging bunga nito, 'di kami dapat magsisi. Baka kung ano pang maging kalabasan ng aming magiging anak ng isang taong lobo at taong bampira.

Dumating iyong araw na wala akong mahanap na magiging hapunan ng mahal ko. Isang linggo na iyon, tila naubos na ang mga hayop na hinuli ko para sa kanya. Mga manok na hinuhuli ko, maging ang mga baboy-ramo sa kagubatan. Nakarehistro sa mukha ni Hanna ang pamumutla. Anumang sandali, mapupugto na ang kaniyang hininga.

"Nanghihina na ako, Alex." Sapo ang dibdib ni Hanna ay inalalayan ko siya sa pagkakaupo. Halata sa payat na katawan at maputla nitong balat ang panlalata. "Isang linggo na rin simula nang makainom ako ng dugo. Kailangan ko ng sariwang dugo!" nakaririmarim ang boses nito. Ramdam din sa boses ng nobya ko ang matinding pagkauhaw.

"'Wag kang mag-alala, aking mahal. Maghahanap ako para sa iyo." Mula sa matulis at maiitim kong mga kuko, hahawakan ko sana ang maamo nitong mukha ngunit umiwas siya.

"Lumayo ka sa akin, Alex. Sawang-sawa na ako sa puro manok na lang ang sinisipsip ko."

"Hayaan mo, mahal. Aalayan kita ng matabang baka sa susunod."

"Ayoko!" Kaagad siyang tumanggi na 'yung tipong naglilihi. "Ang gusto ko, mortal! Gusto ko ng tao!"

Napailing ako. "Hindi puwede mangyari 'yan, mahal."

"Mahal kong Alex, kung 'di mo ako matutulungan, baka anumang sandali ay magiging abo na lang ako ng tuluyan. Gusto mo ba mangyari 'yon?" Napailing ako. Hindi ko makakaya kung mawawala sa akin ang minamahal kong babaeng bampira. "Kung ganoon, tulungan mo ako, gusto kong maging imortal." Nangungusap ang kaniyang mga mata. May awa ang hatid nito.

"Imortal? Paano?" kuryoso kong tanong.

"May nakatakdang mortal para sa akin. Hanapin mo siya. Paslangin at ialay sa akin. Siya lang ang taong makabubuhay sa akin habambuhay."

"Paano ko siya mahahanap?"

"Ayon sa kasulatan naming mga bampira, ang itinakdang mortal upang maging imortal kami ay may balat sa batok. Ang balat niya ay kulay abo na may kaunting buhok," paliwanag niya na kaagad kong sinang-ayunan.

Dahil sa nais kong maisakatuparan ang aking layunin, hindi naman ako nahirapang matagpuan ang itinakda para kay Hanna. Natagpuan ko siya malapit kung saan kami naninirahan sa liblib na lugar ni Hanna. Sa isang unibersidad na pinapasukan nitong eskuwelahan, ang Holy Catholic University.

Ang pangalan niya ay Angel. Maganda siya, saka may pagkabalingkinitan ang katawan. Maputi rin ang balat nito na mapagkakamalan kong parang isang manyika. Kung hindi lang ako nobyo ni Hanna, baka mapagkamalan ko ring bampira si Angel... na mamahalin ko rin.

Umiling ako sa aking naisip.

Hindi ito maaaring mangyari. Tanging si Hanna lang ang tinitibok ng puso ko at wala ng iba pa.

Sa una, patago ko lang sinusulyapan sa malayo si Angel. Mailap ako sa kanya dahil may iba pa siyang kasamang mga mortal. Ngunit, nakahanap ako ng pagkakataon na makilala siya pati ang mga kaibigan niya nang minsang nagpa-practice ito ng volleyball at iyong bola ay napunta sa pinagtataguan ko.

"Sir, iyong bola po," ani Angel na papalapit sa akin.

"Ay, pasensya na." Mabilis akong tumalima at nilapitan siya, saka ko iniabot ang bola.

Parang kilig na kilig naman ang ibang kasamahan ni Angel nang masilayan ang mukha ko. "Ang guwapo..."

"Ang puti..." Iyong kulot na babae, siniko pa si Angel.

Inirapan niya ito. "Tsss... tigilan mo nga ako, Rozabel."

Sa pag-irap niyang iyon ay biglang kumabog ang dibdib ko. Napakabilis niyon na para bang tinatambol. Gusto ko iyong paraan ng pag-irap niya, iyong tipong hahanap-hanapin mo talaga. Lalo na nang mahawakan ko siya. Parang nakuryente 'ata ako. Kuryente 'ata ito na tila nahuhumaling na ako sa kanya.

"Salamat pala, mister." Ngumiti siya na para talagang isang anghel.

Tulala lang ako sa kanya. "Salamat din, Angel." Hindi matinag ang mga matang nakatitig sa maganda niyang mukha.

"Kilala mo ako?" Bigla akong natauhan. Oo nga pala, nakalimutan ko. Nasambit ko na hindi sinasadya ang kaniyang pangalan kasi nakatuon lang ako sa inosente niyang mukha.

"I'm sorry. Narinig ko iyong sabi ng coach mo na---"

"Angel!" tawag ng matabang coach nila sa volleyball.

"I told you."

"Sige, mamaya na lang, mister, a?" paalam nito.

Matapos nang game nila, nag-usap kami. Nakilala ko pa ang mga kaibigan ni Angel. Mabait ito na nababagay sa kanyang pangalan. Maging ang mga kasama nito.

Ang mga kaibigan ni Angel ay sina Rozabel, Cynthia at ang bading na si Jeramie. Si Rozabel at Cynthia ay ka-team niya sa volleyball, samantalang si Jeramie ay kababata naman nito.

Ewan ko, parang hindi naman bading kumilos iyong Jeramie. Mas maton pa nga ito kumpara sa akin, mas mukhang lalaki ba.

"Magkuwento ka naman sa buhay mo, Alex. Saan ka nakatira?" tanong ni Cynthia, animo'y nangingilatis.

Nag-isip agad ako ng isasagot. "Ahm, malayo pa ako sa kabihasnan nagmula."

"Saan iyong specific name ng place, pogi?" Nakataas ang kilay na tanong naman ni Jeramie. Seryoso itong nakatingin sa akin.

"Basta, pribado, e." Mas sumeryoso pa ang mga hitsura nito sa aking naging sagot.

"May pinagtataguan ka po ba, kuya?" ani Rozabel na itinataas-baba ang kilay.

Napakamot ako sa ulo. "Wala. May mga bagay lang talaga na hindi na dapat sabihin at ayaw ng pag-usapan. Ayoko nang ibalik iyong mapait kong nakaraan." Kunwa'y nilungkot ko ang timpla ng mukha ko.

Hinampas ni Angel sa balikat ang kaniyang mga kasama. Napa-'aray' ang tatlo. "Kasi kayo, e. Dami n'yong tanong, 'di na kayo nahiya kay kuya."

"'Wag na 'kuya'. 'Lex na lang ang itawag mo sa akin." Nagtama ang mata naming dalawa.

Natuod ako sa tingin niyang iyon pero sandali pa, nawala iyon nang hampasin naman siya ng tatlong kaibigan. "Ouch!"

"Bumabawi lang kami sa iyo, girl," ani Jeramie na umarko ang kaliwang kilay.

Sa pagkakataong iyon, nag-init ang dugo ko sa tatlong kaibigan ni Angel. Hindi ko batid sa sarili ko kung bakit, parang magiging balakid sila para maisakatuparan ko ang aking plano.

"Okay, 'Lex." Kinindatan ako ni Angel samantalang ang tatlong kaibigan nito, nanunuri pa rin ang tingin.

"Landi mo, 'Gel," si Rozabel sabay hatak nito upang sa akin ay lumayo. "Tara na!"

"Next time, 'Lex, a?" pahabol ni Angel. Waring may pagkasabik ang boses.

Todo ngiti naman ako. Pero, may gumugulo sa isipan ko. Parang nagiging komportable na kasi agad sa akin si Angel kaya agad akong sinugod ng kuryosidad. Kakakilala palang niya kasi pero parang kilala na niya ako ng lubusan.

Ilang araw na ang nagdaan ngunit hanggang sulyap lang ako kay Angel. Hindi ako makabuntot sa kanya kasi parang binubulongan ito ng tatlo niyang kaibigan, iniimpluwensyahang layuan ako na mas ikinagalit ko ng husto sa tatlo.

Dumating sa punto na tuluyan ng pumikit si Hanna. Tuluyan na itong nawalan ng buhay 'pagkaraan ang dalawang linggo. Kailangan ko ng dakpin sa lalong madaling panahon si Angel. Baka anumang oras, maging abo na talaga ng tuluyan ang mahal kong nobya. Maglaho na lamang ito sa mundo.

Labis ang pighati ng aking puso. Bilang pangako ko kay Hanna, tinunton ko na ang lugar kung saan naninirahan si Angel. Batid ko na kung saan ito nakatira. Sa palagi ko ba naman pagsubaybay rito.

Gabi at bilog na bilog ang dilaw na buwan.

Isinagawa ko na ang plano na dapat una palang ay akin ng ginawa.

Mula sa pagiging normal na tao, nagbagong anyo ako sa pagiging taong-lobo. Pinuno ng aking katawan ang maiitim na balahibo. Nag-init ang mata ko at nagiging madugo. Humaba rin ang nguso ko, nagiging matalas ang bako-bako kong ngipin. Ganoon din ang maiitim kong kuko.

Mabilis akong kumilos. Dumaan ako sa likuran ng bahay ni Angel. Tumalon sa mataas na bintana upang doon magmanman. Naaamoy ko ang mabangong shampoo ni Angel sa buhok.

Sumingasing ako nang kasama nito ang tatlong balakid sa binabalak ko. Nagtatawanan sila at waring napakaimportante ng kanilang pinag-uusapan.

Mataman akong nakinig gamit ang mahahaba kong tainga.

"Alam n'yo ba na ang iba pang tawag sa werewolves ay 'Skinwalkers'?" tanong ni Cynthia sa mga kasama nito. "Ito raw ay nakukuha sa isipirito ng hayop kung saan, namana ito sa kanilang lahi o 'di kaya ay isinumpa sila ng kung sino."

"Sa palagay n'yo, werewolve si Alex?" salubong ang kilay na tanong ni Rozabel kay Cynthia.

"Ayon sa aking pananaliksik, baka nga..." Tumango-tango si Cynthia, 'tapos ay hinagilap ang isang libro. "May isang senyales siya kaya ko nasabi iyon..."

"Ano naman iyon?" excited na wika ni Jeramie.

Tahimik naman sa isang tabi si Angel. Halatang hindi interesado sa pinag-uusapan.

"Nakita ko iyong black mark niya sa dibdib nito na hugis pangil, senyales na isa siyang skinwalkers," deklara niya kaya binasag ko ang salamin ng bintana na nagpasindak sa gulat na gulat nilang mukha.

"Oo!" Umalulong ako. "Isa nga akong taong lobo!" Kasabay niyon, bigla silang nagpulasan ng takbo sa takot.

Tili sila nang tili habang tinatakasan ako. Sinundan ko sila at naabutan ko iyong madaldal na Cynthia. "Marami ka ng nalalaman," malagim kong anas sa kanya. "Ikaw ang uunahin ko!"

"Ahk---!" Gamit ang matatalas kong kuko, ibinaon ko sa dibdib niyon at hinugot ang puso nito na tumitibok-tibok pa, saka iyon nilantakan.

Mabilis akong tumalima, saka ko sinunod si Rozabel. Itinulak ko siya dahilan na dumausdos siya sa malamig na baldosa. "Parang awa mo na, 'wag mo akong patayin, hu-hu. Parang---"

Imbes na pakinggan siya, kinagat ko siya sa leeg. Pumulandit ang masaganang dugo nito na tumapon pa sa mukha ko.

"Bang!" Namilog ang mata ko nang may tumamang bala sa kanan kong braso.

Napadaing ako sa sakit na parang nauulol na aso.

Pinihit ko nang marahan ang ulo ko. Natunghayan ko si Jeramie na tinutukan ako ng kulay silver na baril. "Ayon kay Cynthia, ang makakapatay sa katulad mong taong lobo ka, ang baril na hawak ko ngayon!" Nagpaulan siya ng maraming bala. Ngunit agresibo ang mga galaw ko. Kumilos ako ng naaayon sa kakayahan ko sa pagiging lobo ko. Mas binilisan ko pa kahit may natamo akong pinsala sa aking balikat. Hindi ako makakapayag na tamaan ako sa dibdib.

Hinagip ko ang ulo ni Jeramie, pagkatapos ay pinugot ko iyon ng walang kahirap-hirap.

"Itigil mo na 'to, 'Lex." Umiiyak si Angel na sumulpot sa likuran ko.

"Sumama ka sa 'kin kung ayaw mo, pati ang mga magulang mo, pupugutan ko ng ulo kagaya nito." Ipinakita ko kay Angel ang ulo ni Jeramie. Dilat na dilat iyon at larawan ng pagkasindak.

"Oo na, sasama na ako sa 'yo."

---

Inamoy-amoy ko ang buhok ni Angel habang siya ay nawalan ng malay. Nadulas kasi ito sa baldosang sahig sa malapot na dugo ni Cynthia kaya nabagok ang ulo nito't tinakasan ng ulirat.

"Hindi talaga nakakasawang amoyin ang buhok mo," sabi ko sa paos na boses.

Inilapag ko ang katawan ni Angel katabi ng walang buhay na katawan ni Hanna. Kinumpirma ko pa iyong batok nito kung may balat ito na kulay abo na may buhok. Tama naman ako. Si Angel nga ang itinakda para sa muling pagkabuhay ni Hanna upang maging imortal.

Binuhat ko na ang babae at handa ko ng kitilin ang buhay nito gamit ang matatalim kong kuko. Ngunit nanginginig ang mabalbon kong kamay. Hindi ko iyon matuloy. Tila, nabihag na ang puso ko ng dalagang ito. Mas napamahal na ako kay Angel.

Nagdadalawang-isip na inilapag ko si Angel sa isang tabi. Napaalulong ako sa gulo ng utak ko ngayon.

Tumigil ako sa pag-alulong nang magkaroon ng malay si Angel. Dahil doon, kaagad siyang nahintakutan. "'L-Lex, ano bang pakay mo sa akin?"

Pumorma akong parang papaslang. "Patawarin mo ako, Angel. Gagawin ko ito para sa mahal ko..."

"'Lex, nararamdaman kong mahal mo ako, 'wag mo itong gawin sa akin."

"Patawad..."

"'Wag!" Kinalmot ko si Angel subalit napansalag niya ang braso. Nawisikan ako ng dugo niya kaya bahagya akong nahilam.

Hirap kong hinanap si Angel at pinupuntirya ko ang kaniyang dibdib. Matagumpay akong nasusugatan siya ngunit 'di pa rin akong nakakasiguradong napatay ko siya.

Nang makabalik na ang normal kong madugong mata, biglang naglaho si Angel. Hinanap ko siya kaya nilibot ko ang buong paligid.

Bumalikwas ako ng lingon nang marinig ko si Angel sa aking likuran. "Meso is ta!" May binanggit itong kung ano dahilan upang tumilapon ako, saka mabigat na bumalandra ang likuran ko sa matigas na pader.

Napaigik ako sa sobrang sakit. "Awoooo!" Padapa akong bumagsak ngunit nagbanggit na naman ito nang 'di ko maintindihang lengguwahe kaya umangat ako sa ere.

Umangil ako na ikinagalaiti ko ng husto. "Anong klaseng mortal ka?!"

Nag-arko siya ng kaliwang kilay at nakakalokong ngumisi. "Gusto mong malaman?" kaswal niyang tanong na nananatili pa rin ang mapang-uyam na ngiti.

"Ibaba mo ako!"

"Sige." Ipinagsalikop niya ang mga braso at malakas na sinabing, "Mirte 'ylde!" Bigla akong pumaitaas, kasabay niyon ay mabilis akong bumulusok paibaba na ikinakawag ng aking katawan pagbagsak sa lupa. Napaalulong na naman ako sa sakit.

"S-sino ka ba talaga?!" Sa pagitan ng aking pagdaing.

Kahit iniinda ang natamo ko sa bahagi ng aking kakaibang katawan. Pinilit kong tumayo ngunit kaagad din akong bumagsak sa panghihina.

Inangat ko na lang siya ng tingin. Ang tingin ng tila may gagawing karumal-dumal na balak sa akin. "Kilalang-kilala kita, Alex." Nanlaki ang mata niya at lumapad ang nakakikilabot nitong ngiti. Pero hindi iyon ang nagpagimbal sa akin kung 'di ang bulto ng pamilyar na tao sa likuran ni Angel.

Si Hanna!

Nakalabas ang matatalim nitong pangil sa magkabilang dulo ng kaniyang ngipin. Magulo na rin ang buhok nito na sabog-sabog. Madilim din ang awra ng mukha nito. Animo'y sabik na sabik sa muli niyang pagkabuhay. Hayok na hayok sa dugo...

Pero paanong?

Iniisip ko na lang iyong pagtalsik ng dugo na nanggaling sa katawan ni Angel noong kinalmot, sinugatan ko siya kaya siguro nakatikim ito ng dugo ng itinakda para kay Hanna.

Pinagmasdan ko rin ang buong katawan ni Angel. Wala na iyong mga sugat na ipinagtaka ko. Naghilom na rin iyong pagkalmot ko sa kanyang braso.

Kakaiba nga siguro si Angel, may kakaiba itong kapangyarihan na 'di ko nalaman!

Naging mapait ang timpla ni Hanna na nasa likod ni Angel. Dumaluhong si Hanna sa kanya gamit ang matutulis na kuko. Hindi iyon inaasahan ni Angel kaya tumili siya sa pagkabigla.

"Kailangan mo nang mamatay upang maisakatupuran na ang pagiging imortal ko!" Madiin na tinuklap ng mga kuko ni Hanna ang leeg ni Angel. Nagdurugo iyon at kitang-kita ko ang natatanggal na balat sa leeg na kanyang laman.

Matinis na nagsusumigaw si Angel sa labis na sakit.

"Tumahimik ka!" Para matahimik, kaagad ding kinagat ni Hanna ang kaniyang leeg. Rinig ko ang pagsimsim nito nang maibaon na ang pangil nito doon.

Mas lalo lang naghuhumiyaw si Angel.

Pero may muli na naman itong pinakawalang mahika sa pagitan ng kaniyang paghiyaw. "Testu limbre!!!" Saka niya hinawakan ang ulo ni Hanna na abalang inuubos ang dugo sa kanyang katawan.

Nabigla si Hanna nang umangat siya bigla at malakas na tumama sa kisame. Kasunod na bumagsak sa sahig, pagkatapos ay bigla ulit tumaas at bumalandra sa kisame, 'tapos ay bumagsak ulit sa sahig!

Paulit-ulit hangga't hindi nalalamog nang tuluyan si Hanna.

Sa pagkakataong ito, mabilis kong niresponde si Hanna. "Mahal!" Sinalo ko siya ngunit nasama lang ako sa kapangyarihang sakop ni Angel. Walang nagawa ang kakayahan ng lakas ko sa pagiging taong lobo kumpara sa kakayahan ng taong itinakda para kay Hanna.

Tumawa nang tila mangkukulam si Angel. "Hi-hi-hi!" Kitang-kita ang 'pagkaputi ng kaniyang mga mata. "Kilalang-kilala kita, Alex, lalong-lalo na ang mga magulang mo!" Nagpakawala ulit ito ng nakakatakot na halakhak. "Ako ang nagsumpa sa iyo, Alex!"

Sandali pa, nagbago na ang anyo nito. Mula sa batang hitsura ni Angel, naging matanda ito. Naging isang matandang hukluban na nagpabago sa pagtingin ko sa dating Angel.

Ang nagugustuhan ko pala no'n, hindi isang dalagang Angel na nakilala ko, kundi isang matanda na nagsumpa sa akin kaya ako naging taong lobo.

"Tes istupito!" Mula sa itaas, bumagsak kaming dalawa ni Hanna sa lapag.

Grabe na ang pinsalang aming natatamo sa mangkukulam na si Angel. Naparalisa na kami ng todong dalawa. Pakiramdam ko, si Hanna, hindi na talaga gumagalaw pa.

"'Andito ako sa 'yong harapan, Alex upang isunod ka sa taksil mong mga magulang." Naguluhan ako sa sinabi nito kapagdaka'y nalinawan sa sumunod nitong pangungusap. "Pinagtaksilan nila ako noon palang kaya kita isinumpa. Niloko ako ng iyong ama. Pinagmalupitan ako ng iyong ina. Ginawang alipin! Kaya ako'y nagdurusa. Kaya kita isinumpa. Ngayon, muli akong nagbabalik. Gamit ang kapangyarihan na taglay ko sa pagiging mangkukulam, pinabata ko ang aking sarili. Nakilala ko si Cynthia, Rozabel at Jeramie. Ginamit ko sila upang mapalapit sa iyo. Pero wala akong kaide-ideya kaya gusto mong makipaglapit sa akin, para pala sa iyong kasintahang bampira. Ako ang itinakda para sa kanya. Ang papaslangin mo nang sa gayon maging ganap siyang imortal... Puwes, hindi ako makakapayag na mangyari 'yan. Lahat kayo, niloko n'yo lang ako. Niloko n'yo lang ako!!!"

Biglang niyanig ang buong paligid. Kasabay niyon ang mga pambihirang mahikang lumalabas sa kanyang bibig... ang tuluyang papaslang sa aming dalawa ni Hanna.

Kung gaano kagalit ito para sa aking mga magulang, ganoon din katindi ang kapangyarihang ipinamalas nito sa amin. Ganito ang pamamaraan ng kaniyang paghihiganti!

Umangat kami sa ere ni Hanna.

Bago kami tuluyang maglahong dalawa sa mundo, tinitigan ko muna si Hanna at muling sinambit sa walang buhay nitong hitsura... "Heto na, mahal, ang ating ipinangako sa isa't isa. Hanggang sa ating huling hininga, tayo ay magkakasama..."

Iyon lang at may sinambit itong orasyon bago humiwalay ang ulo sa aming katawan. "Deshiyu desideru!"

Wakas...